Wie dacht dat Spanje alleen rooms-katholieke heiligen kent, zit er helemaal naast. Sinds een paar jaar is het Posidonia ook heilig verklaard. Het is een soort zeegras. Er zijn uitgebreide Posidonia velden bij de Balearen, maar juist die kleine stukjes onder de kust zijn natuurlijk cruciaal. Het is dus steng verboden om je anker in het heilige gras te laten zakken. Dat is in elk geval de theorie.
We liggen in het heldere blauwe water bij San Jordi, op Mallorca. Uiteraard niet in het heilige gras. We kijken uit op een lang strand met een natuurgebied erachter. Het nodigt uit tot een lange strandwandeling. De strandwandeling is leuk. Alleen het uitzicht. Dat is even wennen. Zeker na Tunesië. De vijftigplussers zijn royaal vertegenwoordigd en ze hebben bedacht dat bloot in 2023nog steeds hot is. Ik weet dat hun ogen niet al te best meer zijn, maar kom op. Dit is een aanslag op ons esthetisch welbevinden. Ik hoop dat ze massaal hun edele delen verbranden.
Buiten deze kleine rimpeling is het prettig toeven in San Jordi. We vrezen wel een beetje voor de zomer, wanneer alle ankerplekken en havens bomvol liggen. Nou zijn de havens sowieso geen optie, met ligplaatsen van minimaal 120 euro per nacht.
Onze buurman uit Monastir ligt een stukje verderop. De wereld is klein. De Balearen zijn zijn favoriete vaargebied en hij waarschuwt ons dat als de wind uit het westen komt, je vervelende golven krijgt. Wij houden niet van vervelende golven en de wind komt de komende dagen uit het westen, dus we vinden dat een goede reden om naar Portals Vells te vertrekken.
Er zijn meer mensen die verzonnen hebben dat Portal Vells een leuke ankerplek is. We zien veel te veel masten naar ons zin en dan heb je ook nog dat rottige zeegras nog. We manoeuvreren voorzichtig tussen de miljoenenjachten door en vinden nog een plekje. Gelukkig vertrekken tegen de avond alle boten en blijven we alleen over. Dat hoeft nou ook weer niet. Weten zij iets wat wij niet weten?
’s Nachts liggen we te hotsen en te klotsen. Het is niet echt ideaal, maar de ankergrond is goed, dus we vinden het wel prima.
Myriam, Quint en Marcus komen op vakantie en vliegen op Palma. Een goede reden om een plekje iets dichter bij Palma te zoeken. Bovendien moet de zwartwatertank worden geleegd en het is niet zo sympathiek om dat op de ankerplek te doen. We wachten daar dus mee tot we ver genoeg uit de kust zijn. De procedure verloopt niet geheel vlekkeloos. Ik hoor een hoop gesputter en onwelvoeglijke taal uit het vooronder. De handpomp was geëxplodeerd en de shit (letterlijk) is zo het kastje in gespetterd. Beetje fout moment. Wat ik nog vervelender vind, is dat ik in mijn eentje moet zeilen en sturen. Op een lege zee is dat nog wel te doen, maar bij de kust is dat een stuk vervelender. We hebben het allebei niet erg naar ons zin. Gelukkig zijn we ver genoeg bij elkaar vandaan om dat niet op elkaar te projecteren.
Eindelijk is de zooi opgeruimd en kan ik met een gerust hard het stuur weer uit handen geven.
We ankeren in Palmanova. De ankergrond staat niet echt goed bekend, maar je moet wat. Het ligt bomvol, maar niemand lijkt zich druk te maken om het heilige Posidonia, dus doen wij dat ook niet. Het ankeren is hier hogere wiskunde, omdat er ook boten aan een mooring liggen. (Lees: iets zwaars op de bodem met een touwtje met een boei eraan waaraan je je boot kunt vastknopen. Voordeel: kleine draaicirkel. Nadeel: je weet niet hoe goed de boel vastzit.
Behalve aan een mooring, liggen er ook boten geankerd. Je hebt al snel zo’n 15 a 20 meter ketting nodig, dus dat is een flinke draaicirkel. De wind draait de hele dag, wat wel leuk voor je uitzicht is, maar niet zo goed voor je ‘personal space’. Je ligt soms wel erg dicht op de buren.
Wij ankeren op een mooi plekje. Zo vast als een huis, zeggen we tevreden. Een knappe jongen die ons hier vandaan krijgt.
Er komt een jongen met een groen polootje aan in een rib naar ons toe varen. De vlaggetjes en emblemen van de Europese Unie doen weinig goeds vermoeden. Of we weleens van Posidonia hebben gehoord? We houden ons op de vlakte. Gelukkig wacht hij ons antwoord niet af. We krijgen vervolgens een lofzang op het Posidonia. Het is echt wonderspul. Je zou het bijna opduiken en opeten. Geloof me, zonder Posidonia is de aarde reddeloos verloren en dat is mede onze schuld, want wij liggen met ons anker in het heilige gras, net zoals de meeste van onze buren, dus hij krijgt het nog druk. Het is een aardige jongen met zijn bootje met vervuilende benzinemotor. Waarom gaat die jongen niet milieuvriendelijk roeien? Soms is het beter om te zwijgen. De dreiging met een boete van 6000 euro doet ons toch maar besluiten om te verkassen. Daar hebben we echt geen zin in. Het is nog een heel gepuzzel om een stukje te vinden dat niet is begroeid. Volgens de Posidonia-app liggen we nog steeds in een grasveld. Volgens Wim niet. Wim wint. Nou moet ik zeggen dat die app niet echt goed werkt, want volgens de app liggen een aantal boten tussen de restaurants in het dorp, dus zo nauwkeurig is hij nou ook weer niet.
De nieuwe ankerplek brengt weer nieuwe problemen met zich mee. Deze keer is het een mooi klassiek jachtje wat in de buurt ligt. Ze geven voor ’s avonds flinke wind op en we draaien de verkeerde kant op. Er lopen wat mensen te schreeuwen. Het lijkt erop dat ze naar ons roepen. Tot we eindelijk door hebben dat er een jachtje onze kant op komt drijven. Het is duidelijk dat zijn anker geen vaste grond meer heeft. Hij banjert lekker door het Posidonia heen en gaat richting het strand. En erger nog, richting onze boot. We proberen met de dinghy het gevaarte weer de goede kant op te krijgen, maar dat gaat niet zo goed. Daarna gaat Wim er zwemmend heen, duikt naar beneden en loopt met losgeslagen anker en al over de zeebodem bij onze eigen boot vandaan. En zo kan het gebeuren dat mijn lief op een man in het park lijkt die met zijn hondje van boom tot boom schuifelt tot het beest eindelijk zijn avondplasje heeft gedaan. Dat gesleep met die boot is hij gauw zat. Hij kan natuurlijk niet eeuwig met die boot rond blijven zwemmen. Gelukkig is er nog een lege mooring, maar hij is net te laat. Er komt namelijk net een jacht aanvaren. Als Wim zijn probleem uitlegt, is hun oplossing heel simpel. Gewoon loslaten. Ze kunnen het krijgen zoals ze willen. Wim ziet ook geen andere oplossing. Hij laat dus ter plekke alles uit zijn handen vallen. Groot is ons leedvermaak als we even later zien dat hij bijna tegen hen aanligt. Dan moeten ze wel iets doen. Met vereende krachten slepen ze hem naar het zwemgedeelte en leggen hem aan een boei die het zwemgedeelte markeert. Niet de meest sympathieke oplossing, maar wel eentje die zorgt voor een snelle actie van de autoriteiten. De volgende dag ligt het bootje weer op zijn oorspronkelijke plek. Gelukkig zonder schade.
Bij het snorkelen vindt Wim een enorme kei op de bodem onder onze boot, die ook nog eens aan een ingegraven betonblok is verankerd. Dat is een geschenk uit de hemel. Hij is in het verleden gebruikt als mooring. Het is nu een kwestie van een touwtje eraan binden en hoppa. We liggen aan onze eigen mooring. Dat zorgt voor een hoop rust. We zijn al een keer, toen we terugkwamen uit Palma, tot de ontdekking gekomen dat er een andere boot tegen die van ons aan lag te beuken. Gelukkig hadden we de fenders nog hangen, anders hadden we flinke schade gehad. Nu heeft alleen de zwembroek van Wim het begeven, die aan de bewuste kant te drogen hing en door de boegspriet van de andere boot over de kling is gejaagd.
Eindelijk rust. Er hangt een serene stilte over het water. Niet voor lang, want onze buurman is wakker geworden. Even later krijst er een hoge aria over het water. Het is duidelijk. Onze buurman houdt van opera.
Gelukkig valt er ook nog iets leuks te melden. Het kleinkind komt! Zijn vader en moeder mogen ook mee. Tijd voor een grote opruiming. Wim wil alles bewaren en ik wil alles weggooien, dus we moeten flink polderen, wil het nog wat worden. Het arme kind moet in de ‘schuur’ liggen. Hij kan toch niet tussen een generator, een oud zonnepaneel, een steekkarretje, twee hengels en 2 x 50 meter touw liggen? Ik heb wel een punt.
De generator verdwijnt in de badkuip. Eigenlijk is opruimen gewoon zooi verplaatsen. We spieden rond op de ankerplek of er nog iemand dringend behoefte heeft aan een zonnepaneel. Het moet wel een beetje een oud bootje zijn. We zien een oud bootje dat aan onze maatstaven voldoet en vinden dat daar best een zonnepaneel op kan. De Spaanse eigenaar knikt hard ja als hij het woord ‘solar panel’ en ‘free’ hoort. Voordat hij het doorheeft, heeft hij hem al aan boord staan. Dat gaat lekker, zo. De verwijderde attributen worden vervangen door een emmer met een schepje en een gietertje.
Wim is nog niet helemaal tevreden over onze mooring. Ik krijg een ingewikkeld verhaal over het anker dat hij ertussen wil hangen, zodat het de schokken een beetje dempt. Af en toe moeten de mooringlijnen daardoor dan wel uit de klit worden gehaald, omdat de boot door de veranderlijke winden continu rondjes draait. Natuurlijk net voordat de kinderschare komt. Ik vind dat niet zo’n goed idee. Dat kan hij beter samen met Myriam doen. Dat is al net zo’n waterrat. Vader en dochter begrijpen elkaar zonder woorden. Daar kan ik nog iets van leren.
We hebben een heerlijke vakantie met ons nageslacht. Ik zal jullie niet vermoeien met hoe geweldig ons kleinkind is. Na een heerlijke zeiltocht naar een volgende baai met het spul, zien we hen weer met lede ogen vertrekken. Het afscheid wordt steeds moeilijker. Gelukkig is het niet voor lang.
Mijn ouders zijn zestig jaar getrouwd en geven een feestje. Dat vereist nogal wat voorbereiding. De boot alleen achterlaten op een ankerplaats is nooit een goed idee en de havens zijn vol en te duur. Goede raad is duur. De beste optie is om naar het vasteland van Spanje te varen. Dat neemt nogal wat tijd in beslag, want we willen Ibiza ook nog zien. Gelukkig krijgen we versterking van Ben en Mirjam. Niet gepland, maar het komt goed uit. Die zijn altijd wel in voor wat avontuur.
Zij vinden ’s nachts varen wel leuk. Bijkomend voordeel is dat we dan ’s morgens vroeg in Ibiza aankomen en dat is weer gunstig om een plekje te vinden. Ze hebben geluk. Er staat een stevige bries, het is een zwoele nacht en er zijn volop vallende sterren en lichtgevende kwallen. Ook zien we een mysterieuze lijn lichtjes in de lucht. Dat blijken Starlink-satellieten te zijn. De tijd gaat een stuk sneller als je met zijn vieren bent. We vinden een prachtig plekje in een baai bij Portinax, in het noorden van Ibiza. Helder water. Leuk snorkelen en een steigertje om de bijboot aan te leggen. Alle ingrediënten voor een heerlijke vakantie.
We redden nog twee Nederlandse dames die motorpech hebben en langs onze baai zeilen. Ze doen een oproep via een of andere zeilersapp die we hebben. Het is een hele onderneming, want Wim moet met de dinghy een stuk de zee op. Het blijkt dat ze geen brandstof meer hebben en dan doet je motor het niet meer. En zonder motor is het geen doen om in een volle baai te ankeren. Wim bindt de bijboot achter hun boot, leegt de meegenomen jerrycan diesel in hun tank en zeilt hem alsnog naar onze baai, omdat de motor niet meer aan de praat te krijgen is en de dames zo op de woelige baren hun handen vrij hebben om het grootzeil te laten zakken en op te binden. Daarna stapt hij weer in de dinghy om als een speer Ben te gaan halen, zodat ze samen het zeiljacht op zijn plek kunnen manoeuvreren. Het is een goede samenwerking.
Ze ankeren naast ons en zijn op aanraden van Wim heel de nacht bezig om de lucht uit de leidingen te krijgen, maar tegen de morgen pruttelt het motortje weer. Het was hun eer te na om weer de hulp van een man in te moeten roepen, dus Wim hoefde niet meer in actie te komen. De heren hebben hun goede daad weer gedaan. Mirjam heeft alles gefilmd en ik… Geen idee eigenlijk. Gekeken denk ik en commentaar geleverd.
Na een heerlijke vakantie varen we met Ben en Mirjam naar Valencia. Het is een nacht varen en wij worden naar bed gebonjourd. Ze kunnen het prima af zonder ons. Als een mooie afsluiting verschijnen er nog dolfijnen bij de boeg. We zetten het spul af in Valencia, waar Mirjams ouders en onze vrienden, Robbert en Renate, hen komen halen. Het is een warm weerzien. Ook letterlijk, want het is bloedheet. Na een uitgebreide koffie vertrekken wij snel richting La Ràpita, waar we een haven hebben geregeld voor de komende tijd. Er komt slecht weer aan. Gelukkig zijn we op tijd en gelukkig zijn we niet meer op de Balearen, want het is daar noodweer. La Ràpita is een fijne haven. De mensen zijn vriendelijk en behulpzaam. Voorlopig vermaken we ons daar wel.
