Door een luide knal schrikken we wakker uit onze slaap der onschuldigen.
‘Welke idioot gaat er ’s nachts om vier uur vuurwerk staan afsteken?!’
Het blijkt met de ramadan te maken te hebben.
‘De ramadan is wel slecht voor de klandizie, zeker?’ informeren we de volgende morgen bij de eigenaar van ons favoriete koffietentje in de haven.
‘Ik heb extra personeel aangenomen. Let maar eens op. De komende maand zit het hier helemaal vol met mannen uit het dorp, die hier redelijk anoniem bij de heidenen in de haven hun koffie komen drinken.’ Hij krijgt gelijk. Het terras is afgeladen met voornamelijk mannen. We kennen het niet meer terug.
De koffie in de supermarkt is ook op de bon. Eén pak per persoon. Wij vragen ons af of die alleen na zonsondergang wordt genuttigd. In het dorp zijn veel theehuizen en restaurants en straattentjes overdag dicht. Er is geen croissantje meer te krijgen. De supermarkten en kledingzaken zijn gewoon open.
Wim heeft nog geen nieuw boek. Dat zouden we zorgelijk moeten vinden, maar dat wil nog niet zo lukken. Het is wel erg prettig om even een pauze te hebben. Tot nu toe is het altijd goed gekomen, dus daar vertrouwen we dan maar op. God heeft altijd voor ons gezorgd, dus we hebben geen reden om daar aan te twijfelen. Natuurlijk zijn we ook zelf verantwoordelijk. De kunst is een goede balans te vinden tussen verantwoordelijkheid en vertrouwen op God.
Het geeft ons tijd om ons voor te bereiden op onze tocht naar de Balearen. Dat is best een onderneming. Vanwege de resultaten behaald in het verleden, zijn we niet optimistisch over onze gemiddelde snelheid. Als we kunnen zeilen gaat het wel goed, maar met onze motoren blijft onze snelheid gemiddeld zo’n 2,5 tot 3 knopen, de snelheid van een driewieler. Voorlopig halen we zelfs dat niet, want als Wim ter voorbereiding de motoren probeert te starten, blijft het angstwekkend stil. Doodstil. De motoren dan. Uit Wim komen heel andere geluiden. Na wat gesputter en gemurmel krijgt hij ze eindelijk aan de praat. Er komen dikke rookwolken uit, die langzaam naar de smetteloze catamaran van onze overburen drijven. Het zijn twee therapeuten. Ze hebben vast wel begrip voor ons getob. Het zijn aardige mensen die niet alleen goed zorgden voor hun cliënten, maar ook voor hun boot. Die wordt elke dag schoongemaakt. Daar kunnen wij nog een voorbeeld aan nemen. Wij doen dat alleen net voordat ze langskomen. Wim werkt zelfs een zwarte vlek die het dek ontsiert weg. Resultaat van een potje zwarte verf die bij de laatste streek omviel en de vlek als een herinnering aan ons falen achterliet.
Eindelijk is de rook verdwenen, maar dan blijkt een motor geen water te spugen. Dat heeft iets met een waterpomp en een rubber radertje te maken. Gelukkig hebben we die op voorraad. Eindelijk draait alles weer naar behoren. Voor zolang het duurt. Wat ons betreft nog heel lang.
De motor van de bijboot hebben we sneller aan de praat. Als Wim de haven uitscheurt om hem even uit te testen, krijgt hij meteen de kustwacht achter zich aan. Het is ten strengste verboden om zonder permissie de haven uit te varen. Zo gauw je in Tunesië een haven binnenvaart, is je boot ‘immobilisé’. Ook ankeren is ten strengste verboden. Een aantal jaren geleden waren de regels nog een stuk soepeler. De mannen van de kustwacht zijn schappelijk. Ze snappen ook wel dat het een beetje lastig is om vol gas in de haven een bijboot uit te proberen. De boot heeft de test doorstaan en Wim druipt af naar de haven waar het bootje weer wordt vastgebonden, in afwachting op betere tijden.
We zullen het gedoe in de haven gaan missen: de etentjes en het koffiedrinken met Vivienne en Richard, de marinero’s en de ober van het koffietentje. Het is een dorp op zich.
Zoals elk dorp heeft ons dorp ook de vreemde kostgangers zoals de zeiler die met de autoriteiten overhoop ligt en 10.000 euro boete heeft gekregen omdat zijn boot al te lang in Tunesië ligt. Iets wat heel vervelend is, natuurlijk. Als hij begint te praten, stopt hij niet meer. Grote verhalen, weinig inhoud en het gros bij elkaar gefantaseerd. Soms begrijp je waarom het beter is dat mensen in hun eentje op een boot zitten. Of een andere zeiler, die vindt dat Wim met hem moet samenwerken, want hij is een boek aan het schrijven met een inhoud waar de wereld stijl van achterover zal slaan. Wim moet hem helpen. Dat moet echt, vindt hij. Mijn lief is over het algemeen heel vriendelijk, maar van deze jongen krijgt hij de kriebels. Ik zie hem schrikken als zijn achtervolger met zijn laptop in de aanslag voorbij loopt. Net als hij opgelucht ademhaalt, draait de beste man zich 180 graden om en komt hij, dwars over het terras heen onze kant op gestierd. Hij negeert me, wat ik op zich niet erg vind, en gaat vol in de aanval. Hij opent zijn laptop, want Wim moet echt even lezen wat hij heeft geschreven. Het komt niet in hem op om te vragen of dat uitkomt en of Wim daar überhaupt wel zin in heeft. Wim wijst hem er fijntjes op dat hij dat niet gaat doen. Als dat eindelijk tot hem doordringt, is hij zwaar beledigd. We verzekeren hem ervan dat hij heel aardig is, maar dat dat nog geen reden is om aan zijn projecten mee te werken. Soms leer je weleens wat in de loop der jaren. Bovendien is Wim vertaler, geen uitgever. Hij kijkt ons niet meer aan. Dat vinden we niet zo erg.
Het lijstje voor vertrek wordt alleen maar langer. We hebben verzonnen dat het ook wel handig is om hier voor controle naar de tandarts te gaan. De buurman heeft net voor een schijntje een brug laten plaatsen en is erg tevreden. Als goede zeiler krijgen we de coördinaten en geen adres. We bellen en kunnen na het weekend terecht. Bij de goede man aangekomen, blijkt het dat we een afspraak hebben met zijn vrouw, die haar eigen praktijk heeft. Na wat heen en weer bellen komt zij naar ons toe. Ze heeft blijkbaar niet veel vertrouwen in ons richtinggevoel. Even later stapt er een pittige dame binnen die goed Engels spreekt. Ze doet de controle, maakt twee foto’s, verwijdert tandsteen en polijst de hele boel. Het kost me 51 TD (€16). Het is een moderne praktijk en ze neemt uitgebreid de tijd voor ons. Ze zijn gespecialiseerd in implantaten. Dat alleen Nederland goede gezondheidszorg heeft, blijkt niet altijd te kloppen.
Ik stort me op het wecken. Vanwege een te klein vriesvak, moeten we creatief zijn. Na dagen in de keuken met veel te kleine pannen staan er toch uiteindelijk 24 potten te pronken. Van rundvleesstoofpotjes tot Indiase curry’s. Ik ben trots op het resultaat en voel me erg ambachtelijk. De potten nemen weinig plek in beslag, het blijft lang goed en de smaak is prima. Het is altijd prettig om een hoop eten op voorraad te hebben voor als we straks in de baaitjes liggen.
En dan is het wachten op de goede wind. Het is altijd wat met die wind. Te veel, te weinig, uit de verkeerde richting, te veranderlijk. We moeten een bochtje om, dus dat is ook even uitkienen.
Er wordt druk overleg gepleegd. We weten nog niet goed wat we willen. In één keer door of met één of twee tussenstops in het noorden van Tunesië. We houden alle opties open.
Voor het zover is, brengen we nog een bezoek aan Sidi Bou Said en Tunis. Sidi Bou Said is een Grieks aandoend plaatsje met wit met blauwe huizen. Wel wat toeristisch, maar het ziet er goed uit. We nemen nog een kijkje in de haven. Er ligt een grote zandbank voor, waardoor de diepgang nog maar 1.50 meter is, waardoor de grotere boten er niet meer uit of in kunnen.
We overnachten in de medina van Tunis en gaan terug in de tijd. ’s Avonds na zonsondergang is het druk en gezellig. Als we ergens wat willen eten, worden we op een stoel gebonjourd en wordt er van alles op onze tafel gezet. We maken ons toch een beetje zorgen om de rekening, maar dat is niet nodig. Er is gewoon maar één menu en dat is vrij uitgebreid. Overdag zijn alle koffietentjes en restaurantjes dicht. We hadden dat niet verwacht in de hoofdstad. We kopen in de supermarkt wat eten en drinken voor de terugreis, maar durven dat in de volle trein niet op te eten met al die hongerende gezichten om ons heen, dus vastten we onvrijwillig mee tot we weer thuis zijn.
Volgens onze berekeningen is dinsdagmorgen 11 uur het ideale tijdstip van vertrek. We melden dat netjes 24 uur van tevoren en verwachten nog een controle op de boot en een hoop bureaucratie, maar het is binnen tien minuten geregeld en van controle is geen sprake.
Als de marinero’s om 10 uur langsvaren, vraagt Wim nog even voor de zekerheid na hoe laat ze ons komen bevrijden. Er blijkt een misverstand te zijn. Ze dachten dat we morgen zouden vertrekken. Dan maar nu gelijk. Snel maken we alles los en dan manoeuvreren ze ons, zonder iets te raken, met hun rib de haven uit en drijven we een uur eerder dan de planning was op zee. Eindelijk weer het ruime sop om ons heen. Op weg naar het onbekende…