Een enkeltje waterval
Er is een waterval in de buurt. Volgens internet, dan. 'En waarom hebben wij die nog niet gezien?' zeggen wij streng tegen elkaar. Het is even zoeken, maar uiteindelijk vinden we het – via een smal muurtje over een sluis, dan nog een parkeerplaats over en vervolgens langs een schuur met oude troep die romantisch 'brocante' wordt genoemd.
We komen op een leuk pad terecht, met aan het eind een heuse waterval. Het is een pad met veel stenen trapjes die met mos begroeid zijn. Ik weet niet wat ik doe, dat heb ik wel vaker, maar opeens zit ik op de grond. 'Oh, leuk,' zegt mijn lief enthousiast. 'Dan maken we even een foto voor de blog.' 'We maken geen foto voor de blog,' sis ik terug. 'Ik ga een beetje als een motorisch gestoorde op de foto!'
'Wie houdt er dan ook zijn pantoffels aan?'
Ik kijk met een schuin oog naar mijn geliefde Uggs.
'Ze zitten zo lekker.'
'Ja, dat zie ik. Kan je er ook nog op staan?'
Dat lukt net en voorzichtig lopen we terug naar huis. Daar komt Echtgenoot dus weer goed vanaf. Ik eigenlijk ook wel. Het gebeuren wordt wel dik, maar ik kan het wel bewegen, dus het zal verder wel goed zijn. Na een paar dagen komt de oorspronkelijke structuur weer tevoorschijn.Wim hakt nog wat hout, doet iets stoms met een stronk, dat heeft hij wel vaker, en besteedt verder geen aandacht aan het wondje. Totdat hij zich niet lekker voelt. En ja hoor, vanaf zijn voet tot zijn knie begint het rood te worden. Het is niet de eerste keer. We hebben geen dokter nodig om de diagnose te stellen. Wondroos (Erysipilas). In Suriname kreeg hij erg hoge koorts en lag hij te ijlen in bed. Het zijn geen prettige herinneringen. Waarschijnlijk wordt het weer antibiotica, een dokter opzoeken en een hoop gedoe.
Gelukkig hebben we ook nog een lijntje naar de hemel, wat een stuk simpeler werkt. We hoeven er de deur niet voor uit. Het gebed is die avond wel wat intensiever. Groot is onze blijdschap als we de andere morgen zien dat het al een stuk lichter is. Sterker nog, het is zo goed als weg. Waarom dat nu wel gebeurt en twee voorgaande keren niet, weten we niet. Maar we zijn er erg blij mee.
Eco Bio
Al zeg ik het zelf, we zijn nog steeds erg goed eco en bio bezig, met gescheiden afval en zo. Hoewel ik in dat laatste niet zo goed ben. Ik gooi papier en plastic nog wel eens door elkaaar, maar ook daar heb ik een oplossing voor. Alles wat recyclebaar is, mik ik bij elkaar in een grote vuilniszak en dat moeten we dan bij de bakken maar even uitzoeken. Wim dan. Ik zit met mijn enkel.
Echtgenoot komt 'not amused' terug van zijn bio-expeditie. 'Ook fijn dat er nog etensresten in zaten,' blaast hij. 'Fijn, al die yoghurt.' Technisch gezien vind ik dat niet zo'n probleem, want dat is ook biologisch afbreekbaar. Relationeel gezien ligt het anders. Ik buig deemoedig het hoofd en beloof mijn leven te beteren. Het komt goed. Ik kan het. Ik kan het.
De crematie
We hebben een oven. Ik leef me helemaal uit. Wim kan niet achterblijven en kondigt met een hoop bombarie aan dat hij appelflappen gaat maken. Het deeg is al kant en klaar gekocht, dus eigenlijk kan er in theorie niet veel mislukken. Doch wel bij echtgenoot. Ik hoor in de verte de tune van de Muppetshow al, maar dat is niet terecht en het baksel beland zonder problemen in de oven.
Na een tijdje hoor ik hem licht paniekerig roepen: 'Hoe gaat die oven open?!'
'Gewoon,' antwoord ik niet al te toeschietelijk.
'Hij gaat niet open, hoor.
'Hoe krijg je dat nou weer voor elkaar?'
'Weet ik veel.'
'Ik gebruik honderd keer die oven en er is niks aan de hand en jij gebruikt hem één keer en hij kan niet meer open.'
Wat we ook proberen, het lukt niet.
We zitten inmiddels allebei op onze knieën en staren door het raampje naar de ver-assing van onze verrassing. Een geur van verbrand bladerdeeg vult inmiddels de keuken. Van de appelflappen is niks anders over dan wat geblakerde zwarte resten.'Straks krijgen we nog brand ook,' zeg ik optimistisch.
Er wordt wat ondiplomatiek en zonder veel kennis van zaken aan alle knopjes gedraaid en ik weet niet hoe hij het doet, maar opeens is de oven weer open.
De crematie is inmiddels voltooid en er rest ons niets anders dan de as in de tuin te verstrooien.
Na afloop van de plechtigheid kijken we elkaar aan. 'Is er nog iets te eten?'
Zinnig
We zijn tijdelijk gestopt met reizen, omdat we toch iets zinnigs met ons leven wilden. Inmiddels passen we op huizen. Het is de vraag of dat de mensheid zoveel verder helpt, maar het is wel erg leuk. We hebben veel tijd en dat is geweldig. Dat is goed voor creativiteit en nieuwe ideeën.Wim heeft alle tijd om met muziek, filmpjes en foto's bezig te zijn, en ik heb me op een cursus pastoraat en een cursus bloggen gestort. Die cursus bloggen is heel grappig en de cursus pastoraat is heel goed. Ik heb er in elk geval veel meer aan dan aan de studie Psychologie. Bij de psychologie is het vandaag zus, morgen zo en overmorgen is alles weer heel anders. Alles gebaseerd op onderzoeken waarvan het nog maar de vraag is hoe betrouwbaar die zijn. Veel vragen, veel verschillende antwoorden en vooral heel veel hokjes en vakjes. Voor je het weet, is alles wat je geleerd hebt weer verouderd. Voortschrijdende inzichten heet dat.Ik ben door die studie de Bijbel extra gaan waarderen. Het is een goede handleiding, die al die tijd niet veranderd is. Er staan een aantal goede basisprincipes in en verder mag iedereen lekker verschillend zijn, anders had onze Schepper niet de moeite genomen om iedereen anders te maken. Gelukkig hebben we allemaal wat en zijn we allemaal raar.
Nieuw plannen
We wagen nog maar eens een poging om aan den Hoge te vragen of er nog wat zinnigs te doen is. Als ik daarna mijn Facebook check, komt er een filmpje langs van Oasetrails. Ze hebben een herberg langs de Camino naar Santiago de Compostela en ze werken met vrijwilligers. We kennen de organisatie al heel lang en het is een oude droom om daar nog eens mee te draaien. Wie wil er nou niet in een hostel werken? Wim ziet het niet zo zitten om met allemaal mensen in zo'n herberg te verblijven. Die heeft zijn vrijheid erg lief. Maar er komt opeens een oplossing. Waarom ga ik dat niet gewoon doen en richt hij zich op andere dingen?
Ik schrijf een mailtje en we hebben een Skype-gesprek. Het klikt aan beide kanten, dus vanaf begin mei gaan wij naar Villamayor de mon Jardin in Spanje. We worden allebei ingewerkt. Ik ga aan de slag en Wim is vliegende keep, en we zoeken iets in de buurt om te wonen. En ik vind het zinnig.
Het voelt aan als een gebedsverhoring. We hebben er zin in.