We hebben er zin in. De Azoren spreken tot onze verbeelding. Het is een eilandengroep van negen eilandjes, gelegen in de Atlantische Oceaan. Er bevindt zich een bekende jachthaven in Horta die aangedaan wordt door alle oceaanzeilers die de oversteek wagen vanuit het Caribisch gebied naar Europa. En laat Horta nou net in de buurt zijn van onze housesit. ‘Dat moet leiding zijn, dat kan niet anders,’ zegt echtgenoot verheerlijkt.
De laatste nacht voor vertrek brengen we door bij dochter en schoonzoon in Hoofddorp. Ideaal, de nachtbus stopt voor de deur en levert ons netjes voor de ingang van Schiphol af.
‘Met welke maatschappij vliegen jullie eigenlijk?’
‘TAP, geloof ik,’ zeg ik achteloos.
We letten altijd meer op de prijs dan op de vervoerder. Zolang hun vliegtuigen niet met bosjes uit de lucht vallen, vinden we het wel best.
‘TAP? Serieus? Mam, weten jullie wel hoeveel vertragingen die hebben en hoe vaak de vluchten worden gecanceld?’
‘Nee, dat weten we niet.’
‘Nou, TAP staat voor Take Another Plane!’
’s Avonds krijgen we een sms’je dat de vlucht 1,5 uur is vertraagd. Gezien het vroege uur is dat niet zo’n ramp en we hebben in Lissabon genoeg tijd om over te stappen.
Lekker uitgeslapen vertrekken we dus 1,5 uur later en komen relaxed op Schiphol aan. Ik check voor de zekerheid nog even de vertrektijden in de hal en zie tot mijn verbazing dat de vertrektijd nog steeds op het oorspronkelijke tijdstip staat. Wat vreemd. Toch maar snel inchecken. Net voor we aan de beurt zijn, sluit de balie en wordt hij gewisseld voor een KLM-vlucht. We zeggen wat onaardige dingen, doen alsof we gek zijn en checken gewoon in.
De grondstewardess snapt er ook niks van. Bij navraag blijkt het toestel toch 1,5 uur vertraging te hebben en checkt ze ons gelukkig in.
‘Is het gelukt?’ appt dochterlief.
‘Ja hoor, geen enkel probleem.’
Het is altijd maar weer de vraag of het beeld dat je je van de huiseigenaar hebt gevormd, omdat we alleen maar met haar hebben gemaild, klopt met de persoon die we straks in het echt gaan ontmoeten. Onze huiseigenaresse is een Duitse dame van 62 die op vakantie gaat naar ‘die Heimat’. Haar partner is daar al.
Op de luchthaven beent een tengere, roodharige dame met grote stappen op ons af. Duidelijk opgelucht dat we echt zijn gekomen. Het zou de oma van Speedy Gonzales kunnen zijn. Wat een energie. Ze is leuk.
De volgende dag is gevuld met een rondleiding door het huis en de enorme groentetuin. We mogen gebruikmaken van haar auto. Ze kijkt ons wel een beetje verontschuldigend aan. ‘Het is er eentje met een gebruiksaanwijzing hoor. En oud.’ De benzinemeter is kapot. Als de kilometerteller op 200 staat, moet je 20 liter tanken. Maar niet te veel, anders gaat hij stinken. En je moet regelmatig olie bijvullen. En hij rookt als je hem start, maar dat geeft niet. Ik zal je even de garage wijzen als we naar Horta gaan. Wij kijken haar opgelucht aan. Dit is vertrouwd. Wij hebben ook zulke auto’s en bij deze kunnen de deuren gewoon open en hoeven we niet via de achterklep naar binnen. Een nieuwe auto, dat is pas eng.
We scheuren naar Horta en stoppen midden op straat om een praatje te maken met een vriendin van Renate. Ze is hoogst verbaasd dat iemand achter haar staat te toeteren. ‘Dat heb ik nou nog nooit meegemaakt – die is vast niet van het eiland.’ De vriendin en haar man hebben een scheepsreparatie bedrijf. De meeste mensen die we tegenkomen op de Azoren hebben iets met zeilen. De mannen met de boten en de vrouwen met de zeilers.
We maken kennis met haar vriendinnen. Het zijn stuk voor stuk vrouwen die een avontuurlijk leven hebben geleid en waar het leven nog uit de ogen spat. ’s Avonds tolt mijn hoofd van alle nieuwe informatie.
Onze house-owner is een gründliche chaoot. Het huis en de tuin zijn super georganiseerd. Het huis kijkt uit over de Atlantisch Oceaan. Wij dachten dat niks boven ons housesitadres in het zuiden van Portugal uit zou gaan, maar als we dit zien… ‘Dit kan wel eens een erg leuke housesit worden en oh, die oceaan en die haven,’ verzucht echtgenoot gelukzalig.
We gaan naar de open dag van een vriendin van Renate, de eigenaresse van het huis, die verwaarloosde paarden en ezels opvangt, en lunchen met een andere vriendin. De ene vriendin zoekt nog housesitters, maar ze heeft drie grote honden. Dat is een ‘no go’ voor ons. Beter voor de honden en beter voor ons en beter voor de vrede op aarde. De andere vriendin heeft een bewogen leven achter de rug. Ik hou van verhalen en ik probeer alles te onthouden. Het kost me een dag om bij te komen.
Het duurt altijd even voor we op ons nieuwe stekje zijn omgeschakeld en we weer een bepaalde routine hebben gevonden.
Er is zoveel te ontdekken op het eiland Faial. Er zijn veel wandelroutes, leuke kleine museums en natuurlijk de haven met Peter’s Café Sport, dat helemaal volhangt met stickers en vlaggen. Het is de ontmoetingsplek voor zeilers. De haven zelf ligt daar vlakbij. De jachthaven waar al die zeilers liggen die dingen doen waar wij van dromen, zomaar onder handbereik.
We slenteren de beschilderde kades over. Iedere zeiler laat een schilderij achter. Het is een soort bijgeloof met fleurige gevolgen. Al die namen, al die levens, al die schepen, vereeuwigd op de kade van Horta op de Azoren, midden in de oceaan.
Ik zit op het randje van de kade, mijn voeten bungelen over de rand en ik staar naar al dat drijvende Tupperware. Wim maakt babbeltjes met iedereen en komt steeds wijzer terug. Je leert vaak meer van ervaringen van anderen dan uit de boeken.
Het zou toch gaaf zijn als we hier ooit met onze eigen boot zouden liggen. Het huis is verkocht. Het zou zomaar kunnen…