Ik heb al schandalig lang niet geschreven. Ik bleek deze blog nog te hebben, maar nooit te hebben gepost. Daarom eerst deze. Een beetje erg gedateerd dus ik hoop dat jullie van geschiedenis houden. De volgende blog gaat over Nederland en hoe het is om te leven als bejaard stel in een caravan op de Veluwe en daarna weer in een huis in Lelystad.
In september 2023 gaan we naar Nederland, hebben een gezellig feest bij mijn ouders en zien na tien jaar Wims zus en mijn schoonzus weer in levenden lijve. We landen met een half uur verschil op Schiphol. Hoe krijgen we het voor elkaar? Myriam en Marcus komen ons halen en we hebben op het vliegveld een kleine familiereünie. We zullen elkaar de komende drie weken nog genoeg zien, want we bivakkeren allemaal bij ma Keesmaat. Die zit met haar 83 jaar opeens weer met een hok vol kinderen. We beloven ons netjes te gedragen en hoewel de sjoelstenen af en toe door de kamer vliegen, lukt dat aardig. Ze heeft het overleefd.
We hebben verzonnen dat het slim is om, nu we toch in Nederland zijn, onze paspoorten meteen te verlengen. Appeltje, eitje. Er zijn speciale loketten waar dat kan. Van de website van de Rijksoverheid worden we niet veel wijzer. Die gaan er vanuit dat, als je niet in Nederland bent ingeschreven, je ergens anders bent ingeschreven. Maar dat zijn we niet, omdat we nergens lang genoeg wonen. We zijn inmiddels door de wol geverfd, dus we bereiden ons goed voor. Eerst bellen we met de Rijksoverheid en leggen we onze situatie uit: We zijn Nederlanders, hebben een Nederlands paspoort, maar we zijn nergens ingeschreven. Hoe gaan WE dit oplossen? Volgens de vriendelijke mevrouw is dat geen enkel probleem, maar we kunnen voor de zekerheid even het loket in den Haag bellen. Dan weten we het zeker. We bellen het loket in den Haag. Na wat overleg met collega’s denkt de mevrouw aan de lijn dat het geen probleem is. U bent tenslotte Nederlander met een Nederlands paspoort, maar u kunt voor de zekerheid Nederland Wereldwijd bellen. Dan weet u het zeker. Wim belt Nederland wereldwijd. Er komt een aardige man aan de telefoon die net middagpauze heeft en zich kapot verveelt. Er ontstaat een geanimeerd gesprek. Hij heeft in Afghanistan gezeten en nog meer van dat soort fijne landen. Hij snapt ons wel en heeft nog tips voor mooie kusten in Afrika. Oh ja, en dat paspoort is geen probleem, hoor!
Wij vertrekken dus op een mooie vrijdagmorgen ruim op tijd richting den Haag. We hebben keurig een afspraak gemaakt en zijn veel te vroeg op plek van bestemming. We zitten onze tijd uit op een leuk terrasje, samen met twee dames uit Maastricht die geen plekje konden vinden en nu aan ons tafeltje zitten. Het zijn gezellige vrouwen van middelbare leeftijd die een dagje den Haag doen. Het is een goed begin.
We naderen loket 12 en treffen daar een postmenopauzale trut aan. Haar gezicht staat al op onweer voordat we onze mond hebben opengetrokken. We zijn nog niet uitgepraat wanneer ze ons al onderbreekt. ‘Nee hoor, dat gaat zomaar niet. Daar kunnen we niet aan beginnen. U kunt overal wel ingeschreven staan. Wie zegt mij dat u de waarheid spreekt?’
Wij proberen rustig te blijven. ‘Geen enkel probleem mevrouw. We hebben een YouTube kanaal, een blog en Facebook. U kunt het zo nakijken.’
‘Nee hoor, dat is niet geldig. Ik moet schriftelijke verklaringen hebben.’
Hoezo digitaal tijdperk?
‘Als u vaart, hebt u een monsterboekje,’ vervolgt de dame alsof ze er verstand van heeft.
We praten de dame even bij. ‘Dat geldt alleen voor professionele zeelieden. Wij zitten niet in de beroepsvaart. Maar als u daar op staat kunnen we wel een digitaal logboek laten zien.’
‘Nee, dat kan niet. Het moet op papier staan.’
Nadat ik haar heb uitgelegd dat ons digitale logboek (lees: navigatiesoftware) ons officiële ‘logboek’ is met niet vervalsbare gegevens, zeg ik toegeeflijk: ‘Dus als ik een schrift bij de HEMA koop en het overschrijf, is het wel goed?’ Ik krijg geen antwoord.
‘De laatste keer hebben we in Bogota verlengd. Dat was geen enkel probleem.’
‘Dan moet u maar naar een ambassade gaan.’ Ze schuift een geel Post-it briefje onder het loket door met haar zelfverzonnen eisen.
Ik zeg dat ik een officieel schrijven wil en dat ik niet akkoord ga met een Post-it briefje. Volgende week zit er misschien iemand anders en dan zijn we weer de lul. Ze beweert dat het op de website staat. Ik weet zeker van niet, want die heb ik uitgeplozen. Het wordt stil aan de andere kant van het loket. Natuurlijk kan ze het niet vinden, want het bestaat niet. Onze postmenopauzale trut voelt zich in het nauw gedreven. ‘Wilt u misschien mijn leidinggevende spreken?’ vraagt ze met een vreemd hoog stemmetje.
Dat is het eerste zinnige wat uit haar mond komt. Dat willen we wel. De leidinggevende komt erbij. Het is duidelijk dat de twee dames elkaar niet liggen. Er gloort hoop aan de horizon. Als onze grote vriendin er continue tussendoor zit te mekkeren, wordt ze effectief afgevoerd. De leidinggevende blijkt een zeer redelijke vrouw. Ze kan haar collega niet helemaal afvallen, dus als we een kopie van ons schriftelijke logboek willen mailen, dan is het wat haar betreft goed en kunnen we verder met de procedure. Even later verschijnt onze grote vriendin weer en gaat met zichtbare tegenzin verder met die procedure. Vingerafdrukken, formuliertje invullen en betalen. We zijn niet zo goed in ruzie maken en proberen gewoon te doen, en vragen of ze haar werk leuk vindt. Ze draait om als een blad aan een boom en er ontstaat een geanimeerd gesprek over kleinkinderen, wonen in Nederland, het weer enz.
De rest van het weekend zit ik in een schriftje ons digitale logboek over te pennen. Wel in verkorte vorm en met een hoop onzin ertussen. Ze gaan dat toch niet lezen. We maken foto’s en sturen het op. Na 1 week krijgen we een berichtje dat onze paspoorten klaarliggen. Voorlopig zijn we er weer tien jaar vanaf.
Dan zijn we eindelijk weer in de jachthaven van La Ràpita met zijn zon, rust, vriendelijke mensen en een infinity pool. Het is een verademing. Als kers op de taart komt Karin nog twee weken vakantie houden om nog even goed uit te rusten voordat ze aan haar nieuwe baan begint. We hebben het goed met elkaar. Het is fijn om elkaar wat langer te zien en dat zet ons ook wel aan het denken. We missen onze kinderen, familie en vrienden.
Het laat ons niet los. We hebben allebei het gevoel dat het goed is om weer terug te gaan naar Nederland, vanwege kinderen, kleinkind en oude ouders. Bovendien hebben we die nachten op zee ook wel gezien. Het eerste plan om de oceaan over te zeilen is gesneuveld, dus weten we ook niet zo goed wat we nu verder moeten. Bovendien bouwt de stress bij mij zich op. Normaal gesproken gaat het zo: We beginnen iets nieuws, dat is in het begin spannend, daarna wen ik eraan en dan draai ik er mijn hand niet voor om. Met zeilen is het anders. De stress vermindert niet, maar wordt erger. Komt dat door het onvoorspelbare van de zee, het weer? Ik weet het niet. Het is een gevoel dat er continue een dreiging is en ik kan dat wel beredeneren, maar mijn lijf pikt dat niet op. Dat speelt ook mee. Tegelijkertijd vind ik het wonen op een boot fantastisch. De vrijheid, het simpele leven, een klein huisje dat helemaal naar mijn zin is. Het is allemaal een beetje verwarrend.
We bidden ervoor en besluiten onze toekomst in de handen van onze Hemelse Vader te leggen. Zelf zitten we ook niet stil. We maken een opsomming van wat we wel en niet willen, en daar komt een soort gezamenlijk lijstje uit. Dichter bij familie en vrienden. Relaties zijn belangrijk, maar we willen ook flexibel blijven en op een boot blijven wonen. In dit geval een motorboot, zodat we minder afhankelijk van het weer zijn. Om verdere stappen te kunnen ondernemen, moeten we toch in actie komen. Er moeten nog wat dingen gebeuren aan de boot voordat we hem in de verkoop gooien. We maken foto’s en filmpjes en zetten hem op internet. De eerste stap is gezet. We hebben geen haast.
Dan komt 7 oktober de afschuwelijke aanval van Hamas op Israël. Wat gebeurt hier? Als christenen weten we waar het op uitdraait, maar het zorgt ervoor dat we ons weer eens extra verdiepen in wat de Bijbel hier over te zeggen heeft. Dat dit een historische gebeurtenis is, is wel duidelijk. Het belachelijke feit alleen al dat de wereld massaal achter een terroristische organisatie gaat staan, spreekt boekdelen. Dit is niet normaal. Het doet me denken aan de Bijbeltekst ‘Jeruzalem is de steen die alle naties moeten heffen’. Het is natuurlijk absurd dat de hele wereld zich bemoeit met Jeruzalem. Daar zit duidelijk meer achter. De wereld tegen Israël, wat uiteindelijk neerkomt op satan tegen Gods volk en ten diepste tegen God. Het houdt ons heel erg bezig. Moeten we nu onze Facebook pagina’s vol zetten met Israëlvlaggen? Ons verzetten tegen iets waarvan al vastligt dat het moet gebeuren? We weten het niet. Wat we wel kunnen doen, is bidden. Er komt nog iets praktisch op ons pad. We worden gevraagd door een redactrice van Family7 of ondertitelen niets is voor ons. Omdat Wim druk bezig is met vertalen van boeken, neem ik dat op me. Het is een actualiteitenprogramma over Israël. Een verademing ten opzichte van het nieuws van de NOS. Het laat de andere kant van de oorlog zien. Ik ben blij dat ik dat mag doen. Het kost een hoop tijd, maar het is leuk om te doen en het is een onderwerp dat me bezig houdt.
We zetten met gemengde gevoelens de boot te koop. De respons is boven verwachting. Voor we het weten zitten we met een Nederlander in de kajuit met een dame waarvan de rol niet helemaal duidelijk is. Hij is wel erg impulsief en doet gelijk een bod, maar hij wil er wel volgende week in.
Bijkomend voordeel is dat hij met een lege kar naar Nederland gaat en onze spullen gelijk mee kan nemen. De dagen erna blijft het verdacht stil. Onze schipper zit in de moeilijkheden. Hij dacht te kunnen breken met zijn compagnon, maar die gaat daar niet zomaar mee akkoord. Het eind van het liedje is dat we de koop terug draaien. We hebben geen zin in gedoe.
Na een jong stel zonder geld en veel dromen wat een genoeglijke avond oplevert, een tandarts die eerst een uitgebreid survey eist, iemand die vindt dat we best 24 uur kunnen varen omdat hij geen zin heeft om met openbaar vervoer naar San Carlos te komen en nog iemand die eerst ‘gezellig’ een dag wil vissen krijgen we contact met een Engels/Australisch stel met een kindje die hun leven wil omgooien en als eerste stap al naar Valencia zijn verhuisd. En dan klopt het hele plaatje opeens. Ze zijn enthousiast, zijn verliefd op ons scheepje en praten niet over de prijs. Dat laatste zit ons niet lekker. We hebben flink onderhandelingsruimte genomen. De prijs die we in ons hoofd hebben, ligt een stuk lager. Handelsgeest is niet onze sterkste kant. Tot grote opluchting van het jonge stel zakken we nog tienduizend euro. Het bleek dat ze op het maximale van het budget zaten. Dat willen we niet op ons geweten hebben. Alles gaat kapot op een boot. Het maakt niet uit of hij oud is of nieuw. Het is een prettig idee dat ze dan nog een budget hebben.
Het blijft tot het laatst spannend of het geld wordt overgemaakt, maar onze kopers zijn betrouwbare mensen en alles wordt keurig geregeld. Ik ben in shock. Niet dat we de boot hebben verkocht, maar dat er opeens een groot bedrag op de rekening staat.
En dan vertrekken we richting de Lage Landen. We weten dat het een goede beslissing is. Of het in de praktijk ook gaat werken is een ander verhaal. Daarover de volgende keer meer…
Gezellig om weer wat te kunnen lezen over jullie wel en wee! Ben benieuwd naar het volgende....