De boot tilt onze meningsverschillen naar een hoger niveau. Ging het vroeger nog wel eens over ‘Waarom ben jij niet zoals ik?’ – tegenwoordig gaat het tenminste ergens over. Dit is zo’n beetje het niveau:
‘Moet al die lijm er echt af?’
‘Ja, want als de ondergrond niet goed is, zie je dat.’
‘Nou, dan hangen we er toch iets overheen.’
‘Nee, dat doen we niet.’
‘Weet je hoeveel werk dat is?’
‘Ja.’
‘Die boot komt gewoon nooit af.’
‘Jawel.’
‘Tegen de tijd dat we tachtig zijn, kunnen we niet meer varen, hoor.’
‘Schat, over een paar maanden varen we. Echt waar.’
‘Heeft iemand je wel eens verteld dat je naïef bent?’
‘Oh ja, zat, maar tot nu toe is het altijd gelukt.’
‘Dat is wel zo.’
‘Het komt goed.’
‘M-hm…’
Ik pak voor de zoveelste keer het mesje en schrap centimeter voor centimeter de wand kaal. Natuurlijk heeft Wim gelijk, maar het duurt maar en het duurt maar. Ik ben er inmiddels van overtuigd dat die boot nooit af komt.
Wie wilde er eigenlijk een boot kopen? Wat was ook alweer de achterliggende gedachte?
De boot is inmiddels lekdicht. Er is alleen in de keuken nog een raam met incontinentieproblemen, maar we zitten nog steeds te wachten op nieuw perspex. We hadden een voorbeeld opgestuurd, maar dat was kwijt, dus de beste man kwam zelf poolshoogte nemen en heeft weer een stukje perspex meegenomen. Vers uit het raam gezaagd. Hij zou het snel bestellen. Echt waar! Dat is inmiddels een week geleden. Bij navraag blijkt hij het net besteld te hebben. Echt waar! Wij beginnen ondertussen wel een beetje zicht te krijgen op de oorzaken van de crisis in Griekenland. De kit waarmee de raggelhoutjes moeten worden bevestigd, is er na drie weken ook nog steeds niet. Dan gaan we de raamopeningen in het tussenschot maar dichtmaken. Stukje multiplex, op maat zagen, klaar.
Hoe harder Wim zingt, hoe slechter het gaat, en Wim zingt heel hard. Dat irritante stukje multiplex past niet. Het tussenschot – de professionele term is bulkhead – is namelijk niet recht. Verre van dat zelfs en het kost heel wat zingen en gedoe voordat het passend is. Weer een dag voorbij.
De snelheid waarmee ze op YouTube boten vaarklaar krijgen, is indrukwekkend. Na 23 uitzendingen zijn ze al klaar. Tralala! Bij ons is het na 9 vlogs nog steeds een triestig hoopje boot. Het is eigenlijk meer bluh!
Maar mijn nieuwe mokken maken een hoop goed. Ik zag ze in de supermarkt. Mooie, blauwe, stevige mokken. Daar word ik heel blij van. Ze hadden er maar vier. De daaropvolgende weken bleef ik spieden, maar ik zag ze niet meer. ‘Ik durf amper uit die mokken te drinken. Straks breek ik er één,’ verzucht mijn lief. ‘Weet je hoe rot ik me dan voel?’
Tot echtgenoot heel triomfantelijk met zeven mokken thuiskomt. ‘Ik heb meteen de hele voorraad maar opgekocht.’
‘Wat moeten we met elf mokken? Ik dacht dat wij minimalistisch waren?’
Maar die mokken zijn het symbool van de opbouw. Het komt goed. We geloven er weer in.
In een soort jeugdige overmoed bestel ik dekbedovertrekken en lakens. Plaatselijk is niets te krijgen, dus we zijn afhankelijk van het internet.
Ik zit ’s avonds met mijn capuchon op en mijn sjaal om. ‘Moet je nog naar buiten?’ vraagt mijn lief.
‘Nee, ik ga naar bed.’
Het blijft ijzig koud in Griekenland. We hebben regelmatig hagelbuien en onweer, waarbij dan ook steevast de stroom uitvalt. Na weer een knetterende bui zien we een flits in de kast. De ramen trillen. De flits blijkt een inslag te zijn, waarbij de omvormer van 12 Volt naar 230 Volt de geest geeft. We kunnen de koelkast niet meer op de walstroom laten draaien, maar het stomme is, dat de zonnepanelen sinds de blikseminslag de accu prima opladen en we zonder problemen de koelkast eraan kunnen laten hangen. Waar een beetje inslag al niet goed voor is.
Vanwege de aanhoudende kou en Wim die bang is dat ik nooit meer ontdooi, proberen we de potkachel aan de praat te krijgen, maar wanneer we bijna afbranden, omdat de bodem doorgeroest is, blijkt dat toch niet zo’n goed idee en wordt er een nieuwe heater besteld. We slopen de oude eruit en ik verwijder dertig jaar etensresten van de Franse en Engelse keuken. Het geeft een opgeruimd gevoel. Een Planar uit Rusland moeten we hebben, want die weten wat koude winters zijn. Bijna net zo erg als Griekenland. Het grote wachten begint.
De stand van onze bestellingen is na twee/drie weken hoogst onbevredigend. De kit bevindt zich nog steeds in Athene en volgens de zaak waar we het hebben besteld, is het niet op voorraad. Wanneer we de importeur van Bison zelf bellen, hebben ze het wel op voorraad, maar ligt de fout bij de vervoerder. Wanneer we de vervoerder bellen, beweert deze dat hij niet kan leveren omdat hij geen Grieks telefoonnummer heeft.
De perspexramen zijn in geen velden of wegen te bekennen, het beddengoed ligt in Bulgarije te wachten op een scan en de Planar moet nu opeens uit Letland komen. En Letland is ver weg.
Maar ook dit komt goed. Uiteindelijk komt alles op zijn pootjes terecht. De kit is er, het beddengoed is er en zelfs de Planar komt ongeschonden aan. We hebben ons echter niet gerealiseerd dat dat ding ook nog geïnstalleerd moet worden, met pijpen waar de hete lucht door kan. Daar hebben we een tussenstukje voor nodig.
‘Oh,’ zegt Babis, ‘maar ik ken wel iemand die dat kan maken.’
En zowaar, dat lukt, en nog redelijk snel ook. Behalve de ramen is nu alles binnen en kunnen we verder.
Wim zaagt enthousiast de raggelhoutjes op maat. Groot is de teleurstelling als het hele spul met dezelfde gang weer naar beneden komt. We snappen er niks van. Het zou een soort wonderlijm moeten zijn. Bakstenen en al worden ermee vastgelijmd. Uiteindelijk komen we ook daar weer uit. Als we eerst alles kurkdroog föhnen en ervoor zorgen dat het raggelhout spanningsvrij tegen het plafond wordt geplakt, lijmt het als de beste. Zou het dan toch nog ooit komen staan te gebeuren? We denken van wel…
