top of page

Blog 8: Een minimalist met vijf huizen

Foto van schrijver: anjakeesmaatanjakeesmaat


Tweederde gedeelte van onze kinderen komt langs en dat vinden we natuurlijk heel leuk. 'We gaan ze niet lopen opjutten, hoor,' zeggen we tegen elkaar. Stiekum zitten we natuurlijk wel te rekenen wanneer ze er ongeveer kunnen zijn.

Ben plus vriend Ted komen vanaf het zuiden en Ben z'n grote liefde vliegt op de zestiende naar Lissabon, vanaf haar ouders die in Spanje wonen. Dus we hebben wel een kleine indicatie. Ze heet ook Mirjam, wat dan weer vaak verwarring geeft met 'onze' Myriam. We vinden het de leukste schoondochter die er is. Onze zoon heeft een goede smaak. Er zijn keiharde onderhandelingen gaande met haar vader. De kamelen zijn inmiddels terug gebracht tot cavia's. Niet omdat ze geen kamelen waard is, maar uit praktische motieven. Er moet nog veel en vaak vergaderd worden.

Karin vliegt naar Santiago de Compostella, ten oosten van ons. Ik vraag nog wel even voorzichtig of ze het goede Santiago geboekt heeft. Dat moet wel kunnen, vind ik. Ik ken onze jongste. Uitgerekend op de dag dat Karin vliegt, gaat het grondpersoneel op Schiphol staken. Gelukkig blijft de schade beperkt tot een half uurtje vertraging en kunnen we onze jongste in de armen sluiten.

Ben, Ted en Mirjam arriveren een dag later.

'We staan voor de deur, maar waar zijn jullie?'

'Wij zitten in de kroeg, omdat ze daar internet hebben.'

Het plaatselijke café is onze navelstreng met de wereld om ons heen. Onze kinderen vinden ons maar een stel verslaafden. Je zult toch ouders hebben die je uit de kroeg moet halen. Voordat je je zorgen gaat maken, we zijn de enigen die heel de tijd aan de koffie en de ijsthee zitten, dus dat scheelt weer.

Wim stuurt een uitgebreide routebeschrijving, maar dat blijkt niet helemaal anno 2016 te zijn. Ze willen een adres of coördinaten, maar die weten we niet. Toch lukt het ze om het etablissement te bereiken. De begroeting is nogal luidruchtig. We komen zelfs boven de voetbalwedstrijd uit, wat door de plaatselijke fans niet erg wordt gewaardeerd.

We hebben een aantal fantastische dagen. Met twee accountants in spé zit ons leven opeens in schema's en tabellen. We lopen braaf achter het spul aan. Ze weten het een of andere achteraf strandje te vinden dat volgens mij nog vrij recent is getroffen door een algenplaag. Het is goed zoeken waar je op het minuscule strandje je handdoek kwijt kan, zonder de helft van de vegetatie mee te nemen. Maar we zeggen braaf dat we het echt een heel leuk plekje vinden. Goed gevonden ook.

De heren duiken door het alg het water in. De dames doen er wat langer over en staan eindeloos tot hun knieën in het water, omdat ze over iets donkers heen moeten stappen. Eén dame gaat helemaal niet in het water.

We hebben een leuke dag in Santiago, dus dat kan ook weer van het lijstje worden afgevinkt. Het gezelschap verdwijnt weer. Er is nog veel te zien en er is weinig tijd. Het was een bliksembezoek, maar wij zitten nog uren na te genieten. Als ouders breng je wat penseelsstreken aan op het leven van je kinderen. Sommige zijn goed gelukt en andere wat minder, maar we hebben met hart en ziel liefdevol gekliederd. Daarna vullen ze het verder zelf in en gelukkig doen ze dat samen met God. Soms is het goed om als ouders afstand te nemen. zodat je kunt zien hoe mooi het is geworden.



Dan hebben we nog het drama KLM. Myriam is aangenomen bij de KLM, als stewardess. Ze hoeft alleen nog maar een Verklaring Geen Bezwaar, maar dat moet via de AIVD, vanwege een schipholpas. Het betreft een periode van de laatste acht jaar. Wij zijn bang dat Abu Dhabi een probleem zal zijn, maar dat loopt soepel. Suriname gooit echter roet in het eten. Het grote probleem is dat Suriname geen gegevens uitwisselt, dus kan dochterlief het vergeten. De KLM doet zijn best. De AIVD doet zijn best, Suriname doet niks en regels zijn regels. Ze kan dus haar uniform weer inleveren. Ik vind dit zo onrechtvaardig. Ze heeft zelfs nog nooit een bekeuring gehad en omdat Suriname zo stom doet, kan zij het vergeten. We spugen vuur. Zelf is ze wat laconieker. 'Het is waarschijnlijk niet de bedoeling. Ik ga gewoon verder solliciteren.' Soms kun je een hoop leren van je kinderen.

En dan nu onze bijzondere housesit. We zijn benieuwd wat we zullen aantreffen. Zijn de vorige housesitters alleen maar weggegaan omdat het zwembad leegstond, of is er meer aan de hand?

'We gaan niet als een debiel rijden, hoor. We doen er gewoon twee dagen over. De eigenaresse verwacht ons toch pas morgen.' We scheuren dus naar Lissabon, waar we tegen vijven zijn. De weg is ernstig leeg. Wat is hier aan de hand? Een belangrijke voetbalwedstrijd? Is Portugal aangevallen door een vijandige mogendheid? Is iedereen op vakantie? We hebben geen idee. Maar een snelweg in de buurt van een hoofdstad die tijdens de avondspit leeg is, is wel merkwaardig.

'We zouden ook door kunnen rijden.'

'Met een uurtje of tweeënhalf kunnen we er wel zijn.'

'Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig.'

'En het spaart een hotel uit.'

Dus scheuren we even na vijven richting Teotónio, naar het gehuchtje Casa Nova da Cruz.

De sleutel is bij de plaatselijke bar. Nou is plaatselijk wel wat hoog gegrepen voor 7 huizen en twee cafeetjes. De bar die de welluidende naam 'Caçador' heeft, is open. Als we ons melden, krijgen we meteen een sleutel. In het schemer proberen we de ingang van het landgoed te vinden.


Het is een warme, zwoele zomeravond. We horen krekels en ruiken het hooi. Een lang, onverhard weggetje slingert zich over het terrein en brengt ons uiteindelijk naar het huis. We horen de bellen van de koeien. We kunnen nog niet zoveel zien, omdat het al begint donker te worden. We parkeren de auto naast een Porsche en een Landrover. 'Een beetje lullig gezicht,' zeggen we tegen elkaar. Na wat zoeken vinden we de ingang, en dan staan we opeens in een paleisje. Overal mooie natuurstenen vloeren of oude Portugese tegels, veel marmer en veel spiegels.

We gaan er bijna zachtjes van praten. We kiezen een mooie slaapkamer uit. Maken het bed op met witte lakens en witte overtrekken met kant en zetten de verandadeuren en ramen wagenwijd open, zodat de avondkoelte en de zomeravondgeluiden ongestoord naar binnen komen.


We bevinden ons in een film.

We ontwaken in de Portugese variant van Out of Africa en kijken uit over een glooiend landschap waar, in het dal voor het huis, bruine koeien lopen, maar het hadden ook giraffen kunnen zijn of olifanten. Het is nog lekker koel, zo vroeg, en even later lopen we over het landgoed, op zoek naar de andere huisjes. We komen bij de watermolen uit. Er zijn mannen binnen. De grote vraag is natuurlijk of die daar legaal zijn of niet. We hebben tot nu toe erg weinig informatie gekregen. De aanval is de beste verdediging, dus we lopen de watermolen binnen. Er bevinden zich een aantal mannen die bezig zijn om honing te verzamelen uit de bijenkasten. We herkennen de man van de bar, waar we gisteren de sleutel zijn wezen halen, dus het zal wel goed zijn. We vallen met onze neus in de honing. Ze halen de kasten één keer per jaar leeg en laat dat nu net vandaag zijn. Het is interessant om het allemaal te volgen en de honing is lekker.

We vervolgen onze speurtocht naar de huisjes. Even later vinden we nog twee huisjes, waar het onkruid welig tiert en vervolgens op de top van een heuvel een verbouwde molen, met een prachtig uitzicht. Het hele landgoed geloven we wel, want dat is zo'n drie uur lopen. 240 hectare is best veel voor een tuin. Je moet ook niet overdrijven, vinden we. Af en toe knijpen we onszelf even in onze armen. Het is allemaal te groot en te veel om te bevatten. Wat moeten twee minimalisten nou met vijf huizen en twaalf marmeren badkamers? We kunnen er nog niet in, want de sleutels zijn kwijt. ​

Er is geen internet meer, dus moeten we naar het gehuchtje 1,5 km verderop voor onze verbinding met de buitenwereld. Na een paar dagen lukt het om een Skypegesprek te hebben met de Engelse eigenaresse. Het lijkt een aardige dame en het klikt. Als we een uur of twee per dag werken, zodat het er toonbaar uitziet voor de verkoop, vindt ze het prima. Het worden natuurlijk veel meer uren, want het werk kleeft aan onze handen. Het knapt zienderogen op en dat is leuk om te doen.

Het blijft bizar dat je opeens in zo'n luxe en mooie omgeving zit, terwijl je dat met ons budget nooit zou kunnen bekostigen, en dat we daar zomaar van kunnen genieten. We kunnen zoveel water gebruiken als we willen want het komt uit een van de bronnen die er zijn. Het hele spul wordt geothermisch verwarmd. Ik heb geen idee hoe dat werkt, maar het klinkt wel interessant. Nu maar hopen dat de aarde blijft opwarmen.

We eten ons misselijk aan de druiven, maken citroenlimonade, citroentaart en nog een keer citroenlimonade, druivencitroenmintlimonade, citroenmintlimonade en nog een keer citroentaart, en dan hebben we ook nog de bramen, peren en vijgen. Het zou zonde zijn om het weg te gooien.


We ontmoeten de twee ezeltjes en twee paarden, maar die laatsten blijken van de buurman te zijn. Na een paar dagen vinden we eindelijk de eigen paarden. Ze worden verzorgd door de koeienman, die zijn koeien op het landgoed heeft lopen, in ruil voor de verzorging van de paarden en ezels. Het is een aardige man. Gelukkig heeft hij mooie bruine koeien en geen Fries stamboekvee. Dat zou in deze omgeving een beetje misplaatst zijn. De paarden lopen kreupel. We zijn geen kenners, maar het lijkt ons geen overbodige luxe als hier de paardenpedicure bij komt kijken. Fernando, de koeienman, kent iemand en belooft te bellen. Maandag komt hij. We vragen maandag, we vragen dinsdag, we vragen vrijdag en een week later komt de paardenman. Hij werkt de hoeven bij. Hij spreekt Engels, dus we worden weer een hoop wijzer over paarden en in het bijzonder over paardenhoeven.


We staan elke morgen vroeg op en gaan in de ochtendkoelte aan de slag. Het is lekker om bezig te zijn zonder dat je de sores hebt van zo'n heel gedoe. Ik moet er niet aan denken om zelf zo'n spul te hebben. Na een paar uur hard werken doen we ons op een van de terassen tegoed aan een flink ontbijt, waarna Wim gaat vertalen. Hij is bezig met een boek over minimalisme. Normaal gesproken past dat wel bij ons leven, maar het is een beetje apart nu met al die luxe om ons heen. Gelukkig komen er nog steeds regelmatig boeken. Voorlopig zijn we tot januari onder de pannen. Daar zijn we dankbaar voor, want zonder het vertaalwerk zouden we dit leventje niet kunnen leiden. De enige zorgen die we momenteel hebben, zijn de bosbranden die overal woeden. We zien 's avonds de vlammen boven de heuvels uitkomen en dat ziet er toch wel bedreigend uit. Ik ga voor de zekerheid 's nachts nog maar een paar keer kijken, want er weet natuurlijk geen hond dat we hier zitten. Ze zijn ons wel vaker vergeten met een evacuatie. Verder kunnen we niet zoveel doen als het onze kant opkomt. 'We kunnen niet eens de Porsche redden,' zeggen we een beetje mismoedig tegen elkaar, want officieel hebben we daar de sleutels niet van. Na een dag of vier lijkt het ergste gelukkig voorbij en kunnen we weer opgelucht ademhalen.


We kunnen weer verder met ons leventje uit de film. We hebben de sleutels van de huizen gevonden. De eigenaresse wist niet meer waar ze die had gelaten. We kunnen kiezen uit vijf huizen, twaalf badkamers, een heleboel terrassen en een restaurant met terras. We kopen cupjes koffie voor het Nespresso-apparaat en ontbijten met verse druivensap, vijgen, yoghurt met mislukte bramenjam, thee met verse citroen en brood uit de toaster met een heleboel scrumbled egg. 'Waren die eieren zo groot?' vraag ik me af. Maar mijn lief blijkt vijf eieren gebruikt te hebben. Zoals een goede vriend ooit zei: 'De Heer is overvloedig, maar bij Wim heb je ook geen klagen.'


De andere morgen zien we dat de koeien bij elkaar wrden gedreven door een aantal mannen. Ze worden naar een soort kraal geleid om bespoten te worden met een of ander goedje tegen een of ander beestje. Ik zit in het zonnetje op de auto van een afstandje het schouwspel gade te slaan. Ik ben een toeschouwer. Ik mag regelmatig even meekijken in andermans leven en dat een beetje delen met jullie. Dank je wel weer voor het lezen.


24 weergaven0 opmerkingen

Recente blogposts

Alles weergeven

Comments


bottom of page