Ik had jullie nog een update over de belastingdienst beloofd. Nou, die is snel klaar. We hebben nog steeds niet gehoord hoe we nou zonder adres onze belastingaangifte moeten doen. Zolang ons inkomen uit Nederland komt, zijn we belastingplichtig, maar om belasting te betalen, moet je een adres hebben. Wij hebben wel twintig adressen waar we de afgelopen vijf jaar hebben gewoond, maar dat is weer te veel. Dat kan het systeem niet aan. Snappen jullie het nog? Ze hadden toch echt beloofd dat we voor 20 november antwoord zouden krijgen. Echt waar, meneer Keesmaat. We nemen ons voor om begin januari nog maar eens te bellen.
Van de gemeente Drechtsteden hebben we van een aardige dame een officiële afwijzing gekregen dat we geen briefadres krijgen. We kunnen ons inschrijven op een Nederlands adres, maar dan moeten we minimaal vier maanden aaneengesloten in Nederland wonen en dat doen we niet, dus die optie vervalt ook. Met de afwijzing kunnen we een bezwaarschrift indienen tegen de uitspraak. Nou zijn we niet zo van de bezwaarschriften. Eigenlijk vinden we het helemaal geen ramp dat we niet kunnen inschrijven. We willen alleen geen gedoe met de belastingdienst.
In Griekenland kampen we met heel andere problemen. Het verwarmingssysteem is er inmiddels uit gesloopt. Er bleek alleen nog flink wat water in de leidingen te zitten. Dat kabbelt nu onder de luiken. Dat gaan we nog een keer weghalen. Echt waar.
Waar ik me wel een beetje zorgen om maak, is water onder het luik in de buurt van de motor. Het ziet er vies uit, maar ik moet weten of het zoet is, dus proef ik het. Ik ga er maar van uit dat mijn weerstand genoeg is voor een druppeltje vies water. Het smaakt ziltig.
‘Proef eens,’ zeg ik tegen Wim.
Hij proeft ook. Daar is in het verleden heel de mensheid mee naar de gloria gegaan, maar deze keer valt het mee.
‘Het is ziltig.’
We zijn het met elkaar eens dat het ziltig is. Waar het vandaan komt, weten we echter nog niet.
Alle luiken zijn inmiddels voorzien van nieuwe kit, dus wij wachten in spanning op nieuwe regenbuien. We willen de zijramen ook maar meteen vervangen, want we zijn nu toch bezig. Babis, onze steun en toeverlaat, eigenaar van de enige doe-het-zelf zaak in het dorp, weet wel een bedrijf die dat verkoopt. Dan moeten we een stukje perspex meenemen en dan schrijft hij de envelop wel in het Grieks, maar natuurlijk eerst even koffiedrinken. Hij heeft de beste espresso van heel het dorp. Hebben we nog nieuws?
De envelop wordt geschreven en gepost. Hij is nog steeds niet aangekomen, maar we houden moed.
Het isolatiemateriaal is besteld. Na grondig onderzoek op internet hebben we iets gevonden wat perfect is. Perfectie is meestal ook duur, maar via Amazon Duitsland hebben we hetzelfde spul voor een betere prijs gevonden, dus bestellen we vier rollen Armaflex bij onze gründliche buren. We vragen bij het postkantoor of we het daar kunnen laten bezorgen en dat is geen enkel probleem.
‘Ook niet als het groot is?’
‘Nee, hoor.’
Na de beloofde tien dagen is er nog geen spoor van de Armaflex en beginnen we ons toch een beetje zorgen te maken. De klantenservice verzekert ons dat het inmiddels in een depot in Griekenland ligt. Als we het depot bellen, verzekert het koeriersbedrijfje ons dat het daar ligt, maar de koerier is ziek. Of we het niet zelf kunnen komen halen. Nee, dat kunnen we niet. Dat is drie uur met de bus. We zien onszelf al zitten met vier rollen isolatiemateriaal in het streekvervoer. We vinden dat dus geen goed idee.
De aardige meneer van het koeriersbedrijf belooft dat het volgende week dinsdag onze kant op komt. Dan is de chauffeur vast weer beter. Ook op dinsdag zien we geen koerier. Na een belletje blijkt de koerier wel in Pylos te zijn geweest, maar bij het postkantoor werd de zending geweigerd.
Wat nou weer? Bij navraag op het postkantoor blijkt dat te kloppen. Wisten we niet dat ze alleen pakketten accepteren van de Griekse post?
We overleggen weer met het koeriersbedrijf. Ze vinden het geen punt om het in de haven te bezorgen. Kan daar een truck komen? Dat is geen probleem. We leggen uit waar we liggen. De eerste pier na de boot van de kustwacht.
De problemen beginnen echter wanneer die ochtend de kustwacht uitvaart, maar vanaf het dak van onze boot kan Wim heel de haven overzien. Een truck zie je tenslotte niet snel over het hoofd. We zien van alles, maar geen truck.
Weer een telefoontje naar het koeriersbedrijf. We zijn inmiddels al goede bekenden.
‘Hij staat in de haven, hoor.’
‘Nee hoor, we zien niks.’
Wim besluit poolshoogte te gaan nemen in het dorp en treft daar de dolende koerier aan. Niet in een truck, maar in een klein bestelwagentje. Eindelijk hebben we de Armaflex en kunnen we verder.
We moeten alleen nog raggelhout en bevestigingskit…
Ondertussen speuren we het internet af over informatie over accu’s, laders, omvormers, 12 volt, 220 volt, etc. Er gaat een wereld voor ons open en we moeten ook nog fineer hebben. We bestellen bij meneer Tjan uit Rotterdam. Fineer van Tineohout. Nee, daar hadden wij ook nog nooit van gehoord, maar op het plaatje ziet het er prachtig uit. Met de Armaflex is het ook goed gekomen, dus we houden goede moed.
Het wordt ons allemaal weleens te veel. Er komen zoveel nieuwe dingen op ons af. Aan de andere kant genieten we er ook heel erg van. Het is zo leuk om dit samen te doen. Het is nog steeds een droom die aan het uitkomen is. ’s Nachts bedenk ik dat als dieseltjes niet al te hard gaan, ze het heel lang uit kunnen houden en niet veel brandstof nodig hebben. Laten wij maar doen als de dieseltjes. Rustig aan. Het komt vanzelf goed. We hebben tijd zat. Alsof het iemand wat uitmaakt of we volgende maand de zeilen hijsen, of volgend jaar. Ooit zullen we varen.
Zullen we ergens in de haven gaan koffiedrinken?
