Volgens de regelen der kunst moet een blog niet te lang zijn en regelmatig verschijnen. Het is allebei niet gelukt. Oh ja, en als je jaloers bent op ons leventje, dat hoeft deze keer niet.
Nooit geweten dat er zoveel geluiden zijn in een boot. Geklots, gekabbel, gedruppel, getik, gekraak, gepiep, geloei, enz. Sommige zijn voorboden van rampen en ellende, en vallen in categorie 1, sommige stellen je gerust en horen thuis in categorie 2. Het duurt even voordat je weet in welk rijtje je deze trillingen van je trommelvlies moet plaatsen. En soms wisselen ze van categorie. Gedruppel op het dek valt in de tweede categorie, maar op je dekbed wordt het al snel categorie één.
De eerste morgen zitten we in totale euforie in de kuip aan ons ontbijt. Het water kabbelt, de zon schijnt en er staat een koel, zacht windje. Af en toe varen er houten vissersbootjes voorbij, met inspirerende namen zoals ενότητα. Er zwemmen scholen kleine vissen onder de boot door. Wij stralen en kijken elkaar verliefd in de blauwe ogen. Het leven lacht ons toe.
‘Nee hè,’ zegt mijn lief als hij de stekker in het stopcontact steekt. ‘Hoor jij die zoem ook?’
Ja, die hoor ik ook. Dat valt niet te ontkennen.
Onze stroomvoorziening bestaat uit 3 accu’s. Mijn vertrouwen in accu’s is sinds Suriname niet zo groot. Al onze apparaten stierven na een zoempje, sisje en een plopje een stille dood.
‘Dat is niet goed, hoor,’ hoor ik mezelf zeggen. Ik schiet altijd een beetje in de stress van dingen waar ik geen verstand van heb. In dit geval Wim en elektriciteit.
De aanvankelijke euforie slaat om in beschaafd kibbelen.
‘Kijk uit hoor, straks blaas je de computer op.’
‘Dat loopt wel los. Ik heb stroom nodig voor mijn computer.’
‘En al die apparaten in Suri dan?’
We zijn het niet helemaal met elkaar eens.
Gelukkig hebben we Bert.
Bert weet alles van stroompjes, voltjes en amperages. Hoewel hij het gierend druk heeft, belt hij meteen om ons bij te praten. Na deze korte online cursus beginnen we er een beetje vertrouwen in te krijgen. Zolang de opladers van de laptops niet al te warm worden, is er niet veel aan de hand.
We houden van Bert.
De eerste grote klus wordt het vervangen van de pomp van het toilet. We hebben uit Nederland een nieuwe meegebracht en dat is maar goed ook, want de oude is totaal versleten. Dat lukt wonderwel, hoewel uiteindelijk echt alles uit elkaar blijkt te moeten. Gelukkig is het een mechanische en geen elektrische. Ik houd van simpel.
De volgende klus is gewoon alles schilderen, maar dat was voordat ik een stukje vinyl verder lostrok van de wand. Wim is even inkopen doen en ik kan het niet laten om achter het vinyl te kijken. Er hangen stukken los, dus het moet er sowieso af. Het laat wel erg gemakkelijk los. Erachter is het kletsnat (het heeft voor de eerste keer in maanden geregend) en ik ontdek een landschap van druipsteengrotten. Het biedt een troosteloze aanblik. Dan kan ik net zo goed alles eraf slopen, denk ik bij mezelf. Als mijn lief terug komt, vindt hij een ontmantelde slaapkamer. Wat een bende. Achter de wandbekleding speelt zich een heel eigen wereld af. Eentje waar we geen weet van hadden. En dat is misschien maar goed ook. Dan waren we hier nooit aan begonnen. Het is duidelijk. Er is een flinke lekkage. Dat wordt een hele hoop kit.
Wim gaat kit halen. Het duurt even voordat hij terug is. Als hij bij de winkel komt, is de eigenaar niet aanwezig. Bij navraag blijkt dat heel logisch te zijn. Hij weet toch wel dat het koffietijd is? Dan ga je toch even koffiedrinken op het pleintje? Wim past zich aan aan het rustige tempo van de Mediterrané en volgt het goede voorbeeld. Na een half uur is de eigenaar weer terug en kan hij zijn inkopen doen. We zijn weer terug in de tijd, bij de sluitingstijden van de winkels in de seventies. Tussen de middag zijn de meesten gesloten, zaterdags vanaf twee uur en zondags heel de dag. Misschien niet goed voor de economie, maar wel voor de mens. Het leven is relaxed. Er gebeurt van alles op straat en er valt genoeg te praten. Boten zijn een onuitputtelijke bron van inspiratie. Echtgenoot raakt op de terugweg aan de praat met een man uit Californië en zijn neef uit Oostenrijk. Hij heeft net een boot overgevaren vanuit de Carieb naar Griekenland en is op zoek naar een boot en een ligplaats. Wij hebben gelukkig allebei.
Maar we hebben dus wel een lekke boot en daar moeten we toch echt iets aan doen. Het probleem is veel groter dan we in eerste instantie denken. De hele plaat aan de voorkant (de voormalige voorruit) moet eraf. Dat zijn meer dan honderd schroeven, waarvan de sleuf bij allemaal vol keiharde epoxy zit, die er bij elke schroef met veel moeite uit gepulkt moet worden voor de schroevendraaier erin past. De voorkant van de boot, onze slaapkamer, is inmiddels aan de binnenkant kaal gestript tot op het polyester en dat ziet er best goed uit, vinden we. Maar zoals wel meer gebeurt bij verbouwingen: van het een komt het ander.
Als we toch die hele voorplaat eruit hebben, kunnen we er net zo goed twee luiken inzetten. Het is toch fijn als je naar voren kunt kijken en de luiken liggen er. En als we nou toch de boel kaal hebben, kunnen we net zo goed isoleren. We zijn nu toch bezig en met de hitte van de zomer is isolatie wel heel erg fijn. Het klussenlijstje begint steeds langer te worden.
We moeten nog veel meer kit hebben. En isolatie.
Gelukkig hebben we Hans. Hans woont ook op een boot in de haven en is een bron van informatie. Hans weet alles. Hij weet precies de juiste adresjes.
We moeten naar Babis. Hij heeft bijna de hele voorraad van een Praxis, maar dan op 50 m2. En wat nog knapper is – hij weet alles te vinden.
Op naar Babis. Als we bij Babis komen, moeten we eerst gaan zitten. Voor de toonbank staan twee stoelen. We gaan eerst praten. Dat moet met koffie. Hij kijkt een beetje geringschattend naar Wim. Suiker in je koffie? Dat is toch zonde van de smaak! Met duidelijke tegenzin legt hij een lepeltje en suiker neer. Hoofdschuddend gaat hij weer zitten. Suiker in je koffie. Je bent niet wijs. En dan gaat Babis vertellen. Hij is marconist en daarna kapitein op de grote vaart geweest, en heeft zijn halve leven op zee gezeten. Hij is voor zijn gezin aan land gekomen, maar heeft de zee in zijn Mediterrane blauwe ogen staan. Zijn hart is nog steeds daar.
‘Deze winkel,’ hij wijst om zich heen, ‘is mijn gevangenis.’ De klanten uit de haven zijn dunne lijntjes die hem verbinden met de weidsheid van het water en hij heeft zijn radio. Hij is een verwoed zendamateur. Zo blijft hij toch nog een beetje contact houden met de wereld van de zee. Hij kijkt ons weemoedig aan.
We bestellen negen tubes kit. De schroefjes hoeven we niet te betalen. We moeten maar zeggen wat we nodig hebben, dan bestelt hij het voor ons in Athene. En als we willen, kan hij ons alles leren over de zendapparatuur.
Bij de volgende regenbui, wanneer we net op bed liggen, worden we kleddernat. Ik voel me koud, naar en ellendig. Waar zijn we aan begonnen?! Gelukkig kunnen we een kachel van Hans lenen. Wim koopt 100 meter kabel, die we inpluggen bij het enige stroompunt dat nog op de kade is overgebleven, met de welwillende toestemming van de Coast Guard, die er met een enorme boot voor ligt. We mogen af en toe onze accu’s wel opladen. Gelukkig hebben ze het druk, zodat ze niet al te veel op onze kabel letten. Ze pakken regelmatig krakkemikkige boten met vluchtelingen op. De boten worden aan de ketting gelegd. De trieste restanten van de hoop op een beter leven. Het biedt een troosteloze aanblik. Daar vallen onze tegenvallertjes bij in het niet. De walstroom kan het net hebben en wij zitten ’s avonds heerlijk warm. Dat scheelt een stuk.
Ze geven twee dagen mooi weer op en daar willen we van profiteren. Samen klussen. Dat heeft wel wat. In positieve zin is het best romantisch, in negatieve zin vecht je elkaar de keet uit. We hebben met allebei ervaring. Dat komt omdat Wim technisch inzicht heeft en bovendien ook eigenwijs is. Ik ben alleen maar eigenwijs. Dus als Wim zegt: ‘Je moet stoppen met schroeven want de hele strip komt naar boven, zeg ik ‘Nee hoor, dat is niet zo,’ en ga ik stug door. De emoties lopen soms hoog op, maar we maken het altijd weer goed en dan is dat niet erg. Degene die het eerst ‘sorry’ zegt heeft gewonnen. Mijn lief wint meestal.
Tot verbazing van één en de vreugde van velen (want jullie houden natuurlijk niet van andermans ellende) is het met de plaat op de voorkant goed afgelopen. Wim heeft de boor en daarna de decoupeerzaag in het polyester gezet, en het luik past er precies in. Dat heeft hij heel netjes gedaan, waarvan akte. Een bescheiden halleluja is hier wel op zijn plaats. Ik heb uitgerekend hoeveel kit we nodig hebben en van tevoren een goede volgorde verzonnen. Al zeg ik het zelf, we zijn een goed team en samen klussen en werken aan je droom is heel romantisch. Echt waar.
De helft van de afdekplaat zit er nog maar in. We hadden niet genoeg tijd voor de andere helft en moeten nu eerst wachten op mooi weer. We hebben de boel afgedekt met een groot zeil. En nog een. En nog een derde. Ondanks de zeilen en de vier tubes Sikaflex ging het niet helemaal goed, want vannacht druppelde het hemelwater door het dekbed heen. Ik wilde verhuizen naar de slaapplaats in de achterhull, maar het dekbed is zo groot dat we er dan zelf niet meer bijpassen. Wim is veel te blij met zijn riante slaapplaats en heeft daarom maar een pan opgehangen die de druppels opvangt. Die pan hangt daar dus niet zomaar. Dat heeft een reden. We zijn nog lang niet aan decoreren toe. Het ploink, ploink van de druppels heeft een kalmerend effect en we vallen al snel weer in slaap. Gelukkig hangt hij strategisch bij onze voeten. Statistisch gezien hebben we niet zoveel kans om gewond te raken als hij naar beneden komt.
En zo verhuist het geluid van regendruppels weer van categorie 1 naar categorie 2.
De volgende keer meer over een boot op ramkoers en het keukenkastje dat muf ruikt. Ik mag van Wim de achterkant van het kastje nog niet weghalen, dus ik weet nog niet wat zich daar achter allemaal afspeelt. Oh ja, en er ligt ook opeens nog een plas olie onder de motor. Hebben we nu een miskoop gedaan? Nee hoor, we hebben een boot gekocht en dan is dat normaal. Bedankt weer voor het lezen.