Van Telecom Nederland hebben we een nieuw MMSI en ATIS nummer gekregen voor de marifoon. Ik moet dat alleen nog even invoeren en de naam veranderen van Sunlady naar Exodos. Nee, die tweede ‘o’ is geen vergissing. Het is Grieks voor uitgang/vertrek en de eindscène van een Grieks drama. Het refereert voor ons ook aan het tweede Bijbelboek, waar het volk Israël wordt bevrijd en op weg gaat naar het beloofde land. ‘Dos’ staat ook voor twee. Twee hulls, Twee mensen. Kortom, je kan er een hoop kanten mee op.
De naam veranderen van de wulpse Sunlady naar het degelijke Exodos is geen probleem, maar het nieuwe nummer wil niet. Soms haat ik apparaten en dat komt er dan ongecensureerd uit. Mijn woordenschat is er het afgelopen jaar niet op vooruit gegaan, dus dat zal ik hier niet herhalen.
Wim belt de fabrikant in Engeland. Die weet te melden dat onze marifoon een oud model is en dat de software geüpdatet moet worden. Of we ‘even’ de marifoon op kunnen sturen naar Engeland. Dat vinden wij geen goed plan. Waarom niet de software via de digitale snelweg naar ons? Veel sneller en makkelijker. Het is 2020 enzo. Dat vindt de fabrikant geen goed idee.
Er komt een tussenoplossing. In Athene zit een dealer die dat ook de benodigde software heeft. Op naar Athene.
We huren voor een paar dagen een auto. In het winterseizoen is dat goedkoper dan de bus en we kunnen gelijk op jacht naar een hoop spullen die in Pylos niet te krijgen zijn.
Athene is zo’n vijf uur rijden en we genieten van onze minivakantie. Onze eerste gang is naar de Standard Horizon dealer. Piraeus is druk en vol en het kost moeite om een parkeerplaats te vinden. Als dat eindelijk is gelukt, vinden we met wat hulp van omstanders onze redder in nood.
De beste man pakt onze marifoon en vraagt of we een nieuwer model willen kopen?
Nee, dat willen we niet. We willen alleen het MMSI nummer veranderen.
Willen we ook gelijk andere software installeren?
Nee, dat willen we niet. We willen alleen het nummer veranderen.
Hebben we nog andere apparatuur nodig?
Nee, dat hebben we niet. We willen allen ons nummer veranderen.
Na twintig minuten snapt hij het. Hij meldt ons dat dat wel even gaat duren. Wij melden hem dat we daar geen tijd voor hebben. Hij meldt ons dat het dan over een paar uur klaar is.
Wij vertrekken. Wij duiken weer onder in het verkeer op zoek naar een marine shop. Na een half uur belt de beste man op dat het klusje van niks is geklaard. Ik vind hem hoogst irritant dus het lijkt me beter dat ik in de auto blijf zitten. Wim kan wat beter toneelspelen dan ik. Even het MMSI-nummer veranderen kost 70 euro.
‘Oh ja, ik heb ook nog het ATIS-nummer verandert’, zegt de winkelier, ‘dus dat wordt 45 euro voor het MMSI-nummer en dan komt er nog 30 euro bij voor het ATIS-nummer.’ Wim vindt die 30 euro belachelijk. Bovendien hebben we er niet om gevraagd. Geïrriteerd gaat de dealer het nummer weer terug veranderen. Hoe kinderachtig kan je zijn?
We vinden een hotelletje in een buitenwijk van Athene, waar allemaal kleine winkeltjes zitten met doe-het-zelf spullen. Van die winkeltjes, waar vooral veel gepraat wordt, waar je eerst koffie moet drinken en vertellen waar je vandaan komt en waar je na de koffie pas overgaat op wat je nodig hebt. Vervolgens gaat iedereen in de winkel meedenken en worden er diverse oplossingen aangedragen. Een concentratie van Willie Wortels bij elkaar. Ik ben een beetje vreemde eend in de bijt. We lopen uren van het ene handige winkeltje naar het andere en drinken veel koffie. Verrijkt met nieuwe kennis en nog veel meer spullen vertrekken wij weer vanuit het Atheense gedruis richting de Peloponesos.
Op de terugweg passeren we het Korinthekanaal en staren we dromerig naar beneden. Over een paar maanden hopen we hier doorheen te varen. Het lijkt nog zover weg. We volgen een klein kustweggetje en laten ons verrassen. In Patras vinden we nog een marine-shop waar we de laatste dingen hopen te vinden die nog op het things-to-buylijstje staan.
Het is zo’n winkel waar je altijd een beetje hebberig van wordt, maar we zijn streng voor onszelf. Alleen de noodzakelijke dingen. Daar zijn we het allebei over eens. De enige discussie die er is, is wat is noodzakelijk?
De verkopers hebben daar een duidelijke mening over. We zijn de enige klanten en er zijn twee verkopers. Ze volgen ons hinderlijk waar we ook maar heen gaan. Alle dingen die we bekijken, zijn toch wel een ‘must’ vinden de heren. Waarschijnlijk werken ze op basis van provisie en is het in de winter overleven.
De woordenstroom is niet te stuiten. Het charmeoffensief wordt geopend. Dat we toch zo’n leuk stel zijn en wat gaaf wat we doen en hebben we al bedacht dat we veiligheidsmiddelen nodig hebben zoals het reddingsvlot van 645,- euro, nu in de aanbieding? Echt een buitenkansje. En natuurlijk zwemvesten van rond de 275,- euro en wat dacht mevrouw van leuke zeilkleding? Mevrouw denkt helemaal niks. Alleen maar, hoe kom ik hier weg? De oplossing om zijn mond te snoeren, blijkt heel simpel.
Als ik op zijn opmerking dat we zo’n leuk stel zijn, antwoord: ‘Dat hebben we te danken aan God,’ valt hij helemaal stil. Zijn mond gaat een beetje open en hij hapt naar adem. Hij lijkt opeens op een vis, die net van het haakje is gehaald. Die zag hij niet aankomen. Dat staat ook niet in de cursus ‘commerciële prietpraat’ die hij ongetwijfeld heeft gevolgd. Dan wordt het gesprek opeens interessant. Eigenlijk zijn ze best aardig en proberen ze in de winter ook maar hun hoofd boven water te houden.
Nadat we onze benodigdheden bij elkaar hebben gesprokkeld, nemen hartelijk afscheid en vertrekken we, zonder reddingsvlot, zwemvesten, zeilkleding, wetsuit, zwemvliezen, Zwitserse zakmessen en bilgepompen. Als we die nodig hebben en we zijn in de buurt komen we echt terug, maar dan wel in de zomer.
