Blog 24 Geïsoleerd in Griekenland

Griekenland zit inmiddels in een totale lock-down. Dat wisten we niet, maar daar kwamen we achter via een aantal zeilforums en de Facebookgroep van Zeilen in Griekenland. We mogen alleen naar de supermarkt, bakker en de dokter met een briefje, dus dat doen we braaf. Het is voor een goede zaak en we zijn er inmiddels wel van doordrongen dat dit niet om een simpel griepje gaat. We hoeven niet veel te veranderen om ons aan de Corona-maatregelen te houden. Het is een rare gewaarwording dat de wereld in brand staat en dat ons leven zo hetzelfde blijft. 24/7 op elkaars onderlip zitten deden we al. Financiële zekerheid hebben we al jaren niet meer en we kwamen sowieso al niet veel verder dan het dorp.

Het grote verschil is alleen dat het nu afgedwongen wordt door de overheid en dat voelt toch anders. We maken ons niet zo druk. Gelukkig geloven we in God. Dat geeft houvast. Ook al worden we ziek en zelfs al gaan we dood. Ik geloof niet dat God er in de eerste plaats is om ons vooral een heel leuk leven te geven en alle onheil ver van ons te houden. Het plaatje is groter dan dat.

Toch hebben we het nog zoveel beter dan grote groepen mensen in de rest van de wereld die niet eens een huis hebben om zich terug te trekken, die zouden willen dat ze de luxe hadden om 1,5 meter afstand te kunnen houden en in quarantaine te gaan, en dat er een overheid was die zijn best deed om financieel te compenseren en dat er nog steeds een beroep kon worden gedaan op de zorg. Hoe moet dat met al die mensen in de vluchtelingenkampen in Griekenland? Het houdt me bezig dat het leed van de Westerse mens zoveel zwaarder weegt dan het leed van een naamloze vluchteling in een Grieks vluchtelingenkamp, op de vlucht voor oorlog.

Niet eens zover daarvandaan liggen wij in paradijselijke omstandigheden. Een boot die steeds mooier wordt en bijna klaar is. De temperatuur stijgt en we hebben nog steeds een fantastisch uitzicht op de baai. De wisselende luchten en het water dat er altijd weer anders uitziet, vervelen nooit. Voorlopig vervelen we ons niet en hebben we nog genoeg klusspullen aan boord. Mijn naaimachine bijvoorbeeld, een soort martelwerktuig op vrijwillige basis.

Laten we een lazybag maken, stelt mijn lief voor. Dat ‘we’ houdt in dat ik het ga maken. Natuurlijk kan hij het beter, maar er moet ook nog een boek vertaald worden, dus offer ik me vrijwillig op en haal mijn naaimachine tevoorschijn. Een oud beestje dat we voor 15 euro op marktplaats hebben gekocht en het op zich prima doet, mits hij met kennis en beleid wordt behandeld en daar ontbreekt het nog weleens aan. Ik probeer er nog steeds zes lagen zeil mee te naaien en dan vind ik het heel stom dat al mijn naalden breken, maar zo’n lazy-bag moet lukken. Dat is een stuk handiger voor het zeil. Het is een soort constructie waarin je het zeil kunt laten zakken en die je niet weg hoeft te halen als je gaat zeilen. Vandaar dat lazy. De omschrijving spreekt ons wel aan.

We hebben nog een oude stoffen bimini (zo’n geval wat over de kuip gespannen wordt tegen de zon) die nog goed is en die we prima kunnen hergebruiken. Ik puzzel net zolang tot ik met minimale inspanning zo’n ding in elkaar kan flansen. Die rits kunnen we wel skippen, denk ik. Die kunnen we nu toch niet krijgen. Gelukkig heb ik een paar weken geleden alle sterke garen van het plaatselijke fourniturenwinkeltje opgekocht.

We leggen alle stof op de kade en kruipen rond om te passen en te meten.

‘Romantisch, hè?’ zegt Wim grijnzend.

‘Nou,’ zeg ik op sarcastische toon. Ik heb andere associaties bij romantisch, meer iets met een gezellig restaurantje.

Met een hoop drama ga ik aan de slag en eerlijk is eerlijk, eigenlijk is hij best goed gelukt. Het ziet er een stuk beter uit.

‘Moet er geen rits in?’ vraagt een bevriende zeilster. ‘Hij loopt zo toch vol als het regent?’

Ik denk dat ze gelijk heeft, maar de Griekse zomers zijn lang en droog. Als het moet, kunnen we er altijd nog eentje inzetten. Ooit…

Als Wim met een soepele sprong vanaf de kade aan boord springt, valt zijn bril met een even soepel boogje in het water. Er liggen al een theelepeltje en twee schroevendraaiers in, en nu dus ook een bril. Nou heeft hij wel reservebrillen. Een heleboel zelfs. Eentje voor de computer, eentje voor macrofotografie, eentje om te klussen, eentje om… Zou een multifocaaltje niet handiger zijn? Wim is ervan overtuigd dat dat nooit gaat werken, dus die optie is uitgesloten. Lenzen? Dat kan niet. Er zijn twee opticiens die hem hebben verzekerd dat zijn ogen te plat zijn. ‘Meneer, ik heb nog nooit zulke platte ogen gezien.’ Dus dan toch maar de brillenoptie, maar juist die fijne ligt in het water. En het water is koud. Er zit niks anders op dan een zwembroek aan te doen en te duiken.

‘Valt dat niet onder watersport? Want dat mag niet.’

‘Nee schat, dit valt onder hulp aan hulpbehoevende mensen met slecht zicht en dat mag wel.’

Onder luid protest verdwijnt mijn lief onder water en hij vindt alles terug behalve de schroevendraaiers. De zee is weer een stukje schoner en hij heeft weer goed zicht. ‘Misschien moet je wel zo’n koordje aan je bril.’ Ik krijg een vernietigende blik terug.

Hij neemt wraak. ‘Jij moet naar de dokter.’

‘Waarom?’ vraag ik quasi onbenullig. Hij heeft gelijk. Ik heb al jaren last van een drukgevoel op mijn borst bij inspanning, maar het gaat over als ik rust, dus ik vind dat wel prima. Al dat gedoe. Helaas heeft Pylos een echte cardioloog. Je kunt geen schroefje krijgen, maar wel naar de cardioloog. Hij heeft een praktijk aan huis. Het is nog voor de corona, dus ik heb geen excuus.

Wim belt de goede man op, want van mij krijgt hij geen medewerking. Ik kan meteen terecht. Als ik een beetje eind van de morgen kom, hoef ik niet zo lang te wachten. In de wachtkamer zit bejaard Pylos gezellig met elkaar te keuvelen.

‘Ik hoor hier niet,’ sis ik tegen mijn lief.

Er komt een man met een witte jas aan de wachtkamer binnen die zich als een robot beweegt, vanwege een kraag om zijn nek. Het is de cardioloog. Hij neemt alle tijd en maakt meteen een hartfilmpje en een echo. Omdat ik alleen klachten heb bij inspanning, moet ik nog een afspraak maken voor een fietstest. Zonder fiets, want de Pylosenaren hebben niks met fietsen. Het is een loopband. Maar eerst bloedprikken. Dat kan meteen in een lab om de hoek. Ik verwacht lange rijen, maar ik ben de enige. Binnen een uur kan ik de uitslag halen. En dan praten ze over de goede gezondheidszorg in Nederland.

‘Bent u bekend met een hoog cholesterol?’ vraagt de laborante.

‘Uh, nee. Weet ik niet. Nog nooit geprikt.’

‘Het is veel te hoog, hoor. We hebben het een keer over gedaan, maar het klopt echt.’

Met de uitslag loop ik weer terug naar Herr Doktor.

‘You need pills.’

‘Kan het niet met een dieet?’ probeer ik nog. Ik zou niet weten wat voor dieet, want we eten al hartstikke gezond.

Hij kijkt me een beetje appelig aan. ‘Diet? No diet, you’re not fat. Pills. You need pills. No diet.’ Hij zucht een beetje bij zoveel onbenul.

‘Getver, ik moet pillen,’ mopper ik tegen mijn lief. ‘Nou nog een pillendoosje en dan moet jij elke avond vragen: “Heb je je pilletje nog ingenomen, schat?”

Maar ik geef me niet zomaar gewonnen. Al het dierlijke vet wordt geskipt. Als met die pillen het cholesterol wat lager wordt, stap ik over op een lagere dosering en dan ga ik toch kijken of ik het zonder red. Laboratoriums zijn overal te vinden, dus dan prik ik af en toe wel ergens.

Die fietsproef op de loopband moet nog steeds, maar we wachten even tot de corona over is. Inspannen kan nu toch niet, dus het loopt niet zo’n vaart.

Om ook mijn bijdrage te leveren aan de crisis en als je even iets anders wilt dan coronanieuws, heb ik nog een PDF van mijn boek over onze reis door Zuid-Amerika: Losers in a Lexus. Dan kunnen jullie toch nog een beetje reizen. Ook al is het op de achterbank.

Stuur even een mailtje naar: anjakeesmaat@hotmail.com en dan stuur ik het gratis naar je toe. Er zit een link bij van het YouTube-kanaal van Wim, voor de beelddenkers.

---