Ik geef het meteen toe, de tickets naar Griekenland hadden handiger gekund, maar ik zie voor een mooie prijs Athene staan, dus ik denk: Meteen boeken. Later zie ik pas dat we van de Azoren via Lissabon, Athene en Thessaloniki naar Kalamata vliegen, waar we nog ergens een bus naar Pylos moeten regelen Een beetje omslachtig wel. We hebben onze bijdrage aan de milieuvervuiling wel weer geleverd.
De tijd vliegt en dan staan we opeens in Kalamata, bij een bushalte. Er staat nóg een man. Hij vertelt dat hij in zijn eentje gaat wandelen. Dat lijkt me heel gezellig. We rekenen uit dat, als we met zijn drieën een taxi delen, we niet veel meer kwijt zijn dan een busticket. Jorgos de taxichauffeur gaat de klus klaren. In de auto boeken we een pensionnetje bij de jachthaven. De bezichtiging is morgen.
Omdat pensioneigenaar Petros de kamer nog niet in orde heeft, praat hij ons even bij over de geschiedenis van Pylos. Ik vrees dat ik niet zo’n goede leerling ben. Na een slapeloze nacht ben ik niet meer op mijn best. In de verte hoor ik nog iets over zeeslagen in de baai,
maar na een douche en een Griekse maaltijd op een terrasje aan de haven zijn we weer helemaal fris. We kijken elkaar aan.
‘Zullen we toch nog even bij de boot gaan kijken?’
De haven is niet meer in gebruik. Het hele gebeuren is opgekocht door een projectontwikkelaar met grootse plannen die nog steeds wachten op de uitvoering. Tot die tijd ligt iedereen er gratis. Het hele haventje is dus vol. We zien overal namen op het beton staan, van stukjes geannexeerde kade. ‘Onze’ boot ligt in al haar glorie te wachten aan het einde van het rijtje Tupperware-dobbers.
De setting is perfect. Het is eind van de dag met mooi licht, een heerlijk temperatuurtje, etensgeuren, mannen die lekker lopen te rommelen aan hun bootje. De maaltijd met vrouwlief en kinderen heeft alweer veel te veel gevergd van hun incasseringsvermogen en na het eten zijn ze massaal gevlucht naar hun mancave. Niet het scenario voor een weloverwogen, objectieve beoordeling dus van ons eventuele nieuwe project.
De buitenkant ziet er in elk geval een stuk beter uit dan verwacht. We kijken elkaar aan. Eigenlijk is de beslissing al genomen. Als er verder geen gekke dingen tevoorschijn komen, wordt dit ons nieuwe bestaan. ’Koop een boot en werk je dood.’ We zullen ons in elk geval de komende tijd niet vervelen.
De andere dag hebben we een afspraak met Jeroen en zijn dochter. Hij heeft vier jaar rondgezwalkt op de Mediterranee. In eerste instantie was het de bedoeling om met het hele gezin te gaan varen, maar na een bootvakantie in Spanje was de animo ver te zoeken.
Hij leidt ons rond, we maken een proefvaart zonder een vleugje wind en krijgen steeds meer vertrouwen in het scheepje. Daarna geeft hij de sleutels met de mededeling dat we maar eens op ons gemak het bootje moeten onderzoeken. En dat doen we. Wim springt in het water met snorkel en duikbril, en inspecteert het hele onderwaterschip. Ik duik in alle kastjes. Alle luiken gaan open en eigenlijk is alles wat we zien beter dan we verwachtten. En aangezien spontane beslissingen vaak de beste zijn, roepen we: VERKOCHT!!!
We hebben een boot. Dat hele ding is van ons. We kunnen er mee doen wat we willen. Beduusd kijken we elkaar aan. Het is allemaal heel erg onwerkelijk.
Die nacht slapen we voor het eerst in ons nieuwe huis. Als ik de kraan open doe, hoor ik een grote knal.
‘Dat is normaal,’ zegt mijn lief. 'Daar had Jeroen ook al last van'
‘Dat is niet normaal.’
‘Misschien niet, nee.’
Even later komt echtgenoot met de oplossing van het probleem. Iets met vacuüm trekken van leidingen of zo. Hij lost het op. Zoals al vaker gezegd, Wim kan alles.
De volgende morgen genieten we van de eerste zonnestralen. Ergens op de wereld, in een klein haventje in Pylos in Griekenland, zitten twee kleine mensen in de kuip van hun catamaran, en een grote God in de hemel die waarschijnlijk met een glimlach en een diepe zucht naar beneden kijkt. Soms komen dromen uit.
‘Wat een leven,’ zeggen we dankbaar.
Ondertussen is het in Nieuw-Lekkerland wat minder idylisch. Wij denken dat ons trouwe autootje daar veilig staat, maar helaas denken een paar vandalen daar anders over. De ruiten zijn ingeslagen en er zijn spullen meegenomen. Wij verklaren hem ge-euthaniseerd. We hoeven ons in elk geval niet meer af te vragen wat we met de auto moeten. Als we in Nederland zijn, voeren we hem af naar de sloop en bedanken wij onze trouwe vierwieler voor de bewezen diensten. Als je dus een auto ziet rijden zonder deur en zonder ramen, schrik dan niet - dat zijn wij.