We worden aardig decadent. Ik heb zelfs een verwarmd aanrecht, voorverwarmde mokken en voorverwarmde glazen. En als mijn lief ooit nog eens een nieuwe plank gaat maken in het kastje, ook nog voorverwarmde borden. Allemaal dank zij onze nieuwe kachel die met de kracht van een straaljager hete lucht door buizen in onze keukenkastjes blaast.
Het heeft ook wat nadelen. Zo wordt de slang van de watertoevoer zo warm dat hij spontaan van het verbindingsstuk glijdt en het water vrolijk klaterend in de kastjes loopt. Wij brengen oudejaarsavond genoeglijk door met het dweilen van de keuken. Dat is ook het meest enerverende van heel de avond, want Pylos is in stilte gehuld – geen vuurwerk en geen mensen op straat. Totale stilte. Maar het kan altijd erger.
De meeste mensen die ons kennen, weten dat we niet echt fan zijn van heel het kerstgebeuren. Hier geen vlekken in onze nek van de kerststress. Het enige waar we op letten, is zorgen voor genoeg boodschappen, omdat de winkels unaniem zijn gesloten. Toch ontkomen we er niet helemaal aan. We komen regelmatig alleen reizende mannen tegen. Ook nu weer. De beste man probeert nog even of we kerst niet gezellig met een aantal mensen bij elkaar kunnen vieren, lees: Bij jullie op de boot en dan ga jij koken. Ik denk hardvochtig: 'Had je maar bij je vrouw en je kinderen moeten blijven.' Zouden al die mannen zich realiseren dat als ze in hun midlifecrisis zo nodig aan zichzelf willen denken en het avontuur zoeken - en natuurlijk een jongere vrouw - dat ze weleens heel eenzaam kunnen eindigen? Dat die leuke jonge vrouw ook niet leuk en jong blijft en op een gegeven moment ook kiest voor een jonger exemplaar en dat ze er zelf ook niet op vooruit gaan? Dan kunnen ze met Kerst in de supermarkt uit volle borst mee galmen met ‘It’s gonna be a cold, cold Christmas without you’.
Wij staan luid blatend onze mening over kerst te ventileren tegen onze Amerikaanse buren. Het is een wat ouder stel van rond de zeventig dat met hun tweemaster al dertig jaar over de wateren zwerft. Naast hen ligt nog een Amerikaan met een wat kleinere boot die al veertig jaar de wereldzeeën bevaart.
Ze vertelt enthousiast dat ze een kalkoen heeft gekocht. Met wat moeite krijgt ze hem in haar snelkookpan gepropt, anders gaat het wel erg veel gas kosten. Ze krijgen vrienden op bezoek en hun Amerikaanse buurman. Ik vraag belangstellend of ze gasten uit Amerika krijgen, maar het blijkt dat wij de ‘vrienden’ zijn die op bezoek komen. Daar kunnen we met geen mogelijkheid onderuit. En zo zitten wij met kerst aan een overvloedige maaltijd met kalkoen uit de snelkookpan en een buurman die speciaal voor deze gelegenheid een rood geruite flanellen pyjamabroek heeft aangetrokken.
Ook dit overleven we. Eerlijk gezegd was het heel gezellig.
We hebben ambitieuze plannen voor het komende jaar. We willen eindelijk gaan varen. Er zijn twee lijstjes. Een van alle dingen die gedaan moeten worden en eentje met alleen de dingen die noodzakelijk zijn om niet te verzuipen. Ook dat laatste lijstje telt nog wel twee A4-tjes, maar het gaat lukken. Echt waar. Het plan is om eerst naar boven te varen, naar Zakynthos, en dan via het Corinthe-kanaal richting de Egeïsche Zee en via de Griekse eilanden naar Turkije. We zien ernaar uit.
Voordat we uit Pylos vertrekken, moeten we toch eerst eens het oude kasteel van Navarino bezoeken. Het is natuurlijk belachelijk dat we daar nog steeds niet zijn geweest.
Met de dinghy varen we de baai over en lopen we door een duinachtig gebied richting de restanten van het kasteel. balanceren over de restanten van de muren en hebben uitzicht op de zee en op de Voidokilia Beach. Als we richting het strand klauteren, komen we nog langs de grot van Nestor. Er is een smal pad langs een lagune terug naar de boot. Tenminste, dat was van de zomer zo. Er staat nu zo'n vijftig centimeter water. In het begin probeer ik nog wel droge schoenen te houden, maar op een gegeven moment ben ik het zat en plons met mijn dure Meindles door het water.
‘Mooi hier, hè? Dat zouden we vaker moeten doen.’
Op de terugweg worden we drijfnat. Iets met meer wind, andere golven en de stuurman.
De bodem van de dinghy heeft ook nog steeds een lekkage en er is een steun afgebroken. We zetten het bij het lijstje en dan komt het vanzelf goed.
Om het niveau van de Nederlandse krant wat te verhogen, hebben we toegezegd op te komen draven in een klein interviewtje voor de rubriek 'Aan de steiger' van de Telegraaf. De journaliste vertelt dat er een fotograaf langs komt.
Dat wordt een beetje lastig, mail ik terug. We liggen in Griekenland.
Wanneer we met de boot naar Nederland komen?
Misschien ooit, maar waarschijnlijk niet binnenkort. Mijn man kan echter ook wel een foto maken, hoor. Zo spectaculair zien die er nou ook weer niet uit. Dat laatste hou ik maar voor me. De interviewster moet dat even overleggen. De foto is wel een belangrijk ding. Of we een paar foto's kunnen opsturen, zodat ze beoordeeld kunnen worden. Het is voor de reisbijlage van 11 januari.
Ik weer met mijn grote mond. 'Lief, kun jij een foto maken?' Wim werpt een deskundige blik op de voorbeelden en denkt dat hij dat wel kan. Wim kan alles. Dat wordt wel vroeg uit bed. Het enige moment dat de zon goed staat, is 's ochtends. Nu maar hopen dat er niet al te veel wolken zijn. We staan bijtijds op en wachten tot de zon over de heuvels komt en rennen dan naar buiten. Het fototoestel met statief staat bij de buurman op de boot. We hebben de kade opgeruimd en de stootwillen verhangen. Wat een gedoe. Hoe gaan we staan? Weet ik veel. Als Wim achter mij staat, is dat misschien niet gendervriendelijk genoeg. Andersom vind ik weer raar. Op de boot is misschien leuker.
Wim heeft 10 seconden om van de boot van de buurman op de kade te springen vervolgens op onze boot te klimmen en dan leuk te kijken. Ik moet stoppen met teksten en 'kijk uit' roepen en heel relaxt en ontspannen lachen. Ik zie hem al helemaal in het water storten. Daar ligt nog wel een schroevendraaier, maar dit is niet het juiste moment. Na een half uur slepen we ons gevloerd weer naar binnen. We hebben het niet meer koud. De foto's zijn acceptabel, maar het is wel jammer van die wolken.
De volgende dag is er iets meer blauw. Zullen we nog een keer? Geroutineerd herhalen we heel de sessie. Deze zijn beter. Gelukkig worden ze door de redactie goedgekeurd. Let dus vooral op de foto. Zo leuk en relaxed.
Het interview is een fluitje van een cent. Na de gebruikelijke vragen vraagt ze of ik nog iets te melden heb. Eigenlijk wel. Zonder God had ik dit nooit gedurfd. Ere wie ere toekomt. Ze vindt het een mooie gedachte.
We beginnen januari goed. Bovenaan het lijstje staat het installeren van de nieuwe zonnepanelen. Het zijn enorme lellen. Ooit heb ik op school wel iets gehad over Voltjes, Watts en Ampères, maar dat is lang geleden, dus pijnig ik mijn hersencellen met informatie die me totaal niet boeit, maar waarvan ik vind dat ik het moet weten.
Onze hoofden zijn soms moe van al het denken, maar het is goed om die cellen in beweging te houden. We hebben het afgelopen jaar een hoop geleerd. We zijn nog steeds zo dankbaar dat we deze kans hebben gekregen. Nu alles nog in de praktijk brengen…
