Echtgenoot is enthousiast, op het obsessieve af. Hij weet alle bootjes over de hele wereld te koop te liggen en stuurt me een eindeloze stroom YouTube filmpjes met jonge, knappe, gebruinde mensen, die vooral heel blij zijn, die visjes vangen, boeken lezen, eindeloos snorkelen en enorme hoeveelheden alcohol nuttigen op het ruime sop.
Dat laatste zie ik als vluchtgedrag voor hun fantastische leven. Het geheel wordt vergezeld door vrolijke, onbekommerde deuntjes. Tralala, tralala, tralalala. De meesten beginnen zonder ervaring aan hun avontuur, maar dat lijkt hen totaal niet te deren. Zie je nou wel dat je je geen zorgen hoeft te maken?
Hoe doen ze dat toch? Ben ik nou de enige die toch wel wat haken en ogen ziet?
Ik ga in de tegenaanval en stuur filmpjes terug van gebroken masten, verdwenen roeren, motoren die het begeven en boten die tergend langzaam in de golven verdwijnen, waarbij de opvarenden ternauwernood gered worden door in gammele reddingsbootjes te springen of, nog erger, in een harnas het water in moeten springen, waarna ze als verzopen katten worden opgetakeld. Let wel, ze doen dit voor hun lol, niet omdat ze moeten vluchten, of zo. Ik lees alle boeken van Henk de Velde. De rampen volgen elkaar op: een golf slaat de kuip uit zijn catamaran, hij komt in botsing met een container, hij belandt in een typhoon en meer van dat soort ellende.
‘Waarom lees jij nooit leuke dingen?’ vraagt mijn lief verbaasd. ‘Zeilen is ook leuk, hoor.’
En eerlijk is eerlijk, de eerste groep filmpjes overtreft ruimschoots de tweede groep. Langzamerhand ga ik aan het idee wennen. Het reizen en de vrijheid trekken me. Na een tijdje op een vaste plek begint het altijd weer te kriebelen en willen we weer verder. We zijn niet geschikt voor huisje, boompje, beestje. Misschien zijn we wel geschikter voor Kajuitje, bootje, boeitje.
‘Yes!’ roept echtgenoot enthousiast.
We hebben ooit een zeilbootje gehad, dus ik word geacht toch wel wat basisbegrippen te kennen, maar het enige wat ik nog weet, is dat bakboord links is en stuurboord rechts. Of was dat nou andersom? De rest heb ik waarschijnlijk verdrongen. Oudste dochter was een uitstekend zeilmaatje voor haar vader. Ik hield me bezig met vijf monden voeden en doodsangsten uitstaan dat het spul niet overboord zou kiepen.
‘Als je van het ergste uitgaat, kan het alleen maar meevallen,’ verklaar ik mijn strategie. Echtgenoot heeft er maar weinig vertrouwen in. Die is als de dood dat ik afhaak. Ik stel hem gerust. Ik weet niet of ik van zeilen hou, maar ik hou wel van de zeiler.
Wim heeft tijdje geleden contact gehad met de eigenaresse van de ‘Billabong’, een tweemaster die op Aruba te koop ligt. Het is een prachtige boot. Uitgerust voor wereldreizen en hij ligt al lang te koop, maar hij is te duur.
Op de dag dat we definitief ons huis hebben verkocht, krijgen we uit het niets een mailtje van haar. Ze wil hem kwijt en is bereid om flink te zakken met de prijs. Opeens is hij binnen bereik. We twijfelen.
‘Er staat een catamaran te koop in Griekenland, een oude,’ zegt mijn lief.
Ik bekijk de plaatjes. ‘Mwah... ik weet niet, hoor. Die bekleding ziet er niet uit. Ik vind hem niet mooi.’
’s Nachts droom ik van masten die breken, stormen, kapotte apparatuur en Wim die over boord kiept. Ik blijf alleen achter op de boot, die eenzaam op de oceaan drijft.
‘Hebben ze zwemvesten?’ vraag ik de volgende morgen. We zetten de catamaran uit ons hoofd.
Wat voor eisen stellen we eigenlijk aan de toekomstige boot? We maken een lijstje met de volgende wenselijkheden:
Het liefst een catamaran, vanwege de stabiliteit.
Een fatsoenlijke keuken.
Een bed waar Wim ook zonder foetushouding in kan liggen en waar ik dan ook nog bij pas.
Een wasmachine zou heel fijn zijn, maar misschien een beetje hoog gegrepen.
Niet al te fancy.
Alle apparatuur om de oceaan te kunnen oversteken.
Het zou fijn zijn als hij op de Middellandse Zee ligt.
We kijken elkaar aan en schieten in de lach. Die catamaran in Griekenland heeft het allemaal. Aan de bekleding valt wel iets te doen. Alleen de prijs...
‘We kunnen een bod doen. Als de eigenaar daar niet op ingaat, kunnen we hem definitief uit ons hoofd zetten.' We besluiten een eerlijke mail te sturen met het bedrag dat we kunnen missen. We krijgen al snel een mailtje terug dat hij met die prijs akkoord gaat en dat hij het ons gunt. We kijken elkaar ongelooflijk aan. Zou het dan toch...?
Ik stort me op de zeiltheorie. Theoretische Kustnavigatie, om precies te zijn. Er moet toch iemand zijn die haar verstand gebruikt. Het komt nu wel erg dichtbij. Ik Google alles over zeilen, maar dat gedoe met windrichtingen, stromingen, variatie, deviatie en marifoons vind ik maar knap ingewikkeld. En waar moeten we allemaal rekening mee houden als we op een boot gaan wonen? Wat voor papieren zijn er nodig? Hoe werkt al die apparatuur? Moeten we ons weer inschrijven in Nederland? Oh ja, en ik moet nog leren zeilen. En dan komt er nog een puntje van zorg. Wim heeft voor het eerst in 17 jaar geen boek.
We zouden ons zorgen moeten maken, maar zolang we nog geld op de rekening hebben, kan ik me daar moeilijk toe zetten. Gelukkig komt er na een paar weken weer een boek. We zijn toch wel opgelucht.
Er volgt een rits mailtjes heen en weer met de eigenaar van de catamaran en we spreken af dat we 16 oktober naar Griekenland gaan om het geheel te gaan bekijken. We hebben net de ticket geboekt als we op NOS-site lezen dat er een medicane onderweg is, precies over de haven waar 'ons' bootje ligt. We hebben er nog nooit van gehoord, maar het is de afkorting van mediterranee en orkaan. De eigenaar stuurt een zorgwekkend filmpje van twee bootjes in de haven van Pylos die dansend op de golven hun einde tegemoet gaan. Hoe is het met jouw bootje? Vragen we. Het blijft stil aan de andere kant van de oceaan…
Nou scheelt het misschien ook dat Wim de mail naar mij stuurde.
We houden jullie op de hoogte.
Comentários