Eind april vertrekken we iets eerder dan gepland naar Nederland voor de bruiloft van oudste dochter Myriam. De eigenaresse heeft namelijk voor de zoveelste keer de rekening niet betaald en de elektriciteit is voor de zoveelste keer weer afgesloten.
Na drie dagen zijn we dat wel zat. Vooral omdat er voorlopig geen verbetering inzit omdat ze over wil stappen op zonnepanelen. Dat gaat nog weken duren en het paard is ook nog doodgegaan.
Waarschijnlijk aan een koliek. Ze stond opeens aan de achterdeur. Dat doet ze nooit. We hebben er nog een deskundige bijgehaald, maar het mocht niet meer baten.
We reizen via Spanje, waar we eerst nog bij vrienden (en schoonouders van Ben) Robbert en Renate langs gaan en het weer als vanouds super gezellig is, maar dan moeten we toch echt naar Nederland.
We zijn net de grens met Frankrijk gepasseerd en tuffen met een sukkelgangetje richting 0031 tot er opeens een motorrijder van de politie of iets dergelijks voor ons komt rijden met een felverlicht bord met douane erop.
‘We moeten mee,’ zegt Wim.
Ik kijk er niet van op. Met ons kleine, oude autootje en een man met een kale kop voldoen we natuurlijk helemaal aan het profiel van de smokkelaar.
‘Bah,’ zeg ik.
‘Waarom? We doen toch niks verkeerd?’
De man blijft achterdochtig achterom kijken en met zo’n dwingend armpje ons de weg wijzen, alsof we vluchtgevaarlijk zijn met een auto die niet sneller gaat dan 110 km/u.
We komen op een parkeerplaats aan waar vier collega’s al handenwrijvend op ons staan te wachten. Eindelijk hebben ze iets te doen.
‘Wat willen jullie zien?’ vraagt echtgenoot.
‘Drank, sigaretten en geld.’
We moeten hen teleurstellen. We hebben geen druppel alcohol bij ons. We zijn ons hele leven zelfs nog niet dronken geweest. We hebben nog nooit gerookt en geld hebben we al helemaal niet. Ik zou ook geen idee hebben waar we dat allemaal moeten laten, in dat kleine autootje.
‘Waar wonen jullie?’
Dat is een lastige
‘De korte versie,’ sis ik richting mijn lief. Ik ken hem.
‘Spanje.’
Als we zeggen dat we Nederlanders zijn die in Suriname staan ingeschreven, in Portugal hebben gewoond en in een Spaanse auto rijden, wordt het allemaal veel te ingewikkeld voor de dienaren der wet en dwalen we te ver af van ons onderwerp.
‘Waar gaan jullie naartoe?’
Dat is een makkelijke.
‘Naar Nederland, voor de bruiloft van onze dochter.’
De ogen van de dames verzachten.
‘Ah oui, un mariage.’
Er zit romantiek in de lucht.
Smokkelaars gaan niet naar een bruiloft. Dat past niet in het profiel.
We hoeven de boel niet uit te pakken en ze nemen niet de moeite om dingen te controleren.
‘Au revoir!’
Gelukkig kunnen we verder rijden.
‘Heb jij die machete ook meegenomen?’ vraag ik argeloos.
‘Ja natuurlijk.’ Is het antwoord.
Na vijf dagen komen we eindelijk aan in de Lage Landen. Het zegt wel iets over het enthousiasme van mijn lief om de grenzen van zijn geliefde vaderland te overschrijden. Het eerste wat ons te doen staat, is naar den Haag voor een nieuwe DigiD, zodat we nog op tijd zijn met onze belastingaangifte, maar daarover de volgende keer meer...
Comentários