Na de bruiloft in Spanje tuffen we weer terug naar Portugal, waarna we nog even snel heen en weer vliegen naar Nederland voor de receptie van het geliefde bruidspaar. Bij mijn ouders belanden we in een doos met foto’s en papieren van het voorgeslacht. Mijn vader wordt 80. Het zou toch leuk zijn als al die verhalen en foto’s in een boek terechtkwamen.
Er is weer een nieuw project geboren. Ik kom achter een hoop familieverhalen die het waard zijn om te worden vastgelegd. Er komen eerbiedwaardige voorvaderen voorbij die kapitein waren en over wereldzeeën voeren, op schepen die de naam ‘Johanna’ of ‘De Eendracht’ droegen. Ik snap opeens waar die onrust vandaan komt.
‘We moeten een schip!’ roept Wim enthousiast.
Ik frons mijn wenkbrauwen. ‘Er waren ook molenaars bij, hoor.’
Daar is hij wat minder enthousiast over.
Het is weer een intensieve periode in Nederland, maar heel gezellig. Ik heb een afspraak met meiden die ik nog van de lagere school ken en die ik na die tijd nooit meer heb gesproken.
Zo gaaf om elkaar na al die tijd weer terug te zien. Ik spreek ook nog af met een schoolvriendin van de middelbare school. Een soort sentimentel journey. Zo vertrouwd nog. Terwijl onze levens zo verschillend zijn
De belastingdienst
We hebben sinds ons vorige bezoek aan Nederland een nieuw telefoonnummer. ‘Hoera!’ hoor ik al iemand roepen. ‘Wat een nieuws.’ Het nieuwe is dat het gewoon een Nederlands telefoonnummer is bij een Nederlandse provider. Dat kan nu, omdat de roaming eraf is. Alleen nog even het telefoonnummer veranderen bij de Nederlandse belastingdienst, zodat we via internet onze aangifte kunnen doen. Als brave wereldburgers betalen we netjes in Nederland belasting, omdat Wim daar zijn inkomen heeft. Niet dat we er veel komen, maar toch. We zien het maar als een beetje ontwikkelingshulp.
Tot mijn stomme verbazing is het niet mogelijk om vanuit het buitenland je telefoonnummer te veranderen.
‘Hoe kan dat dan wel?’ vraag ik onnozel.
‘Dan moet u naar Nederland komen en dan moet u daar een nieuwe DigiD aanvragen en dan kunt u uw nummer veranderen. Dat kunt u dat aan een aantal loketten in Nederland regelen.’
‘Dus ik moet een ticket kopen naar Nederland om mijn telefoonnummer te veranderen?’ bries ik.
‘Inderdaad,’ zegt de vriendelijke dame. ‘Moeilijker kunnen we het u niet maken.’
Huis in Suriname
Ondertussen zijn onze huurders vertrokken naar Curaçao. In theorie geeft dat niet, want in principe is het verkocht, maar de praktijk is weerbarstiger. Het duurt maar en het duurt maar. Een paar maanden na het vertrek van de huurders vertrekken koper en zijn compagnon naar Suriname.
‘Ach heden, als dat maar goed gaat,’ zucht ik. Wij weten hoe huizen in de tropen eruit zien als ze een paar maanden leegstaan en de vleermuizen goed hun best doen. En ook hoe ze dan ruiken.
Dan komt er een mailtje van een van de heren: ‘We are not amused.’ Onze reactie is, kort samengevat, hetzelfde. Daar zijn we het dan in elk geval over eens. De beste man komt met torenhoge bedragen over opknappen aan. Daar kan hij echter het halve dorp mee verbouwen.
‘Nou, dan koop je het toch niet,’ is onze volgende reactie.
Koper 1 haakt af. Zijn compagnon niet. Die is in Suriname geboren en snapt gelukkig hoe het werkt. Hij kijkt er wel doorheen. Gelukkig valt er met hem goed te praten en zo verkopen we voor de tweede keer het huis. In theorie dan.
De nieuwe koper laat er geen gras over groeien en gaat meteen met groot materieel de tuin doen. Het zou in principe snel geregeld kunnen zijn. Doch niet in Suriname.
Er is een nieuwe wet in werking getreden. Bij verkoop van het huis moeten er nieuwe perceelkaarten worden gemaakt. Ik zou niet weten wat er mis is met de oude. Het land is niet veranderd en de ligging ook niet, en een meter is nog steeds een meter. Dat wordt weer een duur geintje. Gelukkig hebben we een mati in de Heer die landmeter is en het voor minder wil doen, maar het is nog altijd zo’n 750 euro. Zeker voor de gemiddelde Surinamer een mega bedrag. Voor een gemiddelde Nederlander ook. Dat komt omdat het een groot perceel is, van 4 hectare. De betonnen erfpaaltjes bevinden zich ergens in de sloot en de achterkant van het land staat in de regentijd onder water. Het heeft nog wel wat voeten in de aarde. Wordt vervolgd, dus…
Voorlopig maken we ons er maar niet druk om. Dat heeft niet zoveel zin als je er toch geen invloed op hebt. We vragen onze Hemelse Vader of hij een oogje in het zeil houdt.
‘Ach, dan kunnen jullie voorlopig geen gekke dingen doen,’ is de nuchtere reactie van ons nageslacht.
Waar we ons wel druk om maken, is ons housesitproject in Portugal dat verkocht dient te worden. Er heeft zich een vriendin van de eigenaresse opgeworpen als makelaar. Wel tegen een leuke provisie natuurlijk.
‘Oh,’ zeggen we simpelweg als de eigenaresse ons vanuit Londen belt dat er kijkers komen. Gelukkig belt ze deze keer een week van tevoren. Het gaat om een groep van 7 hopelijk min of meer kapitaalkrachtigen mensen die een weekend komen logeren. Ze willen een commune beginnen. Ik krijg al angstvisioenen van het koken van haute cuisine maaltijden of nog erger, vegetarisch, zonder koolhydraten en ook nog glutenvrij, of zo.
‘Ze koken zelf,’ vervolgt ze haar verhaal.
‘Ooh,’ zeggen we opgelucht.
Het wordt nog wel een gepuzzel waar we zeven mensen kwijt moeten. In de andere huizen is geen stroom en geen water en ze mogen niet op haar slaapkamer. Met drie logeerkamers waarvan wij er één bezetten, wordt het een beetje lastig. We krijgen permissie om in het ‘heilige der heilige’ te slapen. De vriendin kan wel bij een van de twee mannen op de kamer en nummer zeven moet maar op een stretcher, beslist ze.
Nou is nummer zeven precies de miljonair. ‘Dat lijkt ons niet handig,’ proberen we nog. We zoeken de stretcher, die meteen uit elkaar valt als we hem openklappen. Dat lijkt ons niet erg miljonair-proef en we besluiten het dan maar op onze eigen manier te doen.
We struinen langs de huisjes en de negen stacaravans en vinden nog een fatsoenlijk bed. We bouwen de huiskamer om tot luxe zit- annex slaapkamer. Er is een ruime hoeveelheid mooi beddengoed aanwezig en de kast puilt uit van grote handdoeken, dus het geheel ziet er zeer verantwoord uit. Dan kunnen we eindelijk de zeepjes, champootjes en badcrèmes gebruiken die in kartonnen dozen staan te verstoffen.
Buiten dat we alles moeten voorbereiden, worden we verder nog geacht het gezelschap in de Land Rover rond te leiden over het landgoed.
Wanneer de mensenmenigte arriveert, zit de stemming er al goed in. De vriendin zit nog helemaal in haar rol als makelaar en vindt dat we eerst de rondleiding maar moeten doen. Het valt nog niet mee om het hele spul in de Landrover te hijsen, omdat de meesten de zeventig al zijn gepasseerd. Het is een heel gedoe en gesjor voordat iedereen zit. De vriendin zit pontificaal voorin en heeft het prima naar haar zin. Ik zit in de gesloten achterbak op een smal bankje met een aantal galante heren die de dames op de achterbank laten zitten.
Er zit een frêle, gedistingeerde dame in een mooie felgele jurk voor me. Wim vergeet even dat de auto vol zit met 70+ en dat de achterbank los zit. Ik probeer uit alle macht, niet al te opvallend, de achterbank rechtop te houden.
‘Als die bank dichtklapt, heb je een tosti met kaas,’ hoor ik naast me. Ik kijk in de pretogen van een tachtigjarige. Er ontgaat hem weinig. Na een uur hotsen en klotsen, waarbij het gezelschap vooral veel aandacht heeft voor elkaar en de vriendin haar makelaarsrol vergeten is, stort het hele gezelschap zich op de maaltijd. Ik ren heen en weer voor de gewenste attributen. Als dank worden we ook uitgenodigd voor de feestdis. Franse haute cuisine in een Portugees landhuis. We kunnen zo in een lifestyle magazine. Er verschijnt nog een vage vriendin, die een soort medium blijkt te zijn en geneeskrachtige stokjes verkoopt. En ze krijgt ook wel eens boodschappen door van Jezus.
‘Oh, die ken ik’, zeg ik enthousiast. ‘Er staat in de Bijbel heel veel over hem geschreven.’ Maar daar heeft ze dan weer helemaal niks mee. Het gaat duidelijk om een andere Jezus. Een zelfgemaakte. Net zoals haar geneeskrachtige stokjes. ‘Heel goedkoop,’ fluistert ze nog.
Als ze even later hoestend en proestend aan tafel zit vanwege een hardnekkige verkoudheid, stelt Wim voor om die stokjes in haar neus te stoppen, maar dat vindt ons medium geen leuk grapje. Haar echtgenoot wel. Die houdt zijn buik vast van het lachen.
‘Hebben jullie ook een vaatwasser?’ vraagt een van de andere gasten.
‘Twee zelfs, maar die zijn onbruikbaar, want de deuren kunnen niet open.’
En zo staat onze tachtigjarige vriend met zijn handen in het sop een enorme afwas weg te werken. Wij denken niet dat het spul verkocht gaat worden. We horen ook niemand meer over de huizen praten. Maar het was een gezellige avond met leuke mensen.
De dames zitten de volgende morgen aan hun bio-ontbijt met warme citroensap. Dat schijnt gezond te zijn. Misschien is het wel een goed tegengif tegen de alcohol en de sigaretten.
Even later neemt het hele spul afscheid en vertrekt onze pseudo-makelaar weer met haar vrienden.
‘Ik heb niks meer van haar gehoord,’ verzucht de eigenaresse enkele dagen later. ‘Voortaan geen overnachtingen meer. Ik ben geen hotel.’
Er volgen nog meer bezichtigingen. Een jong stel is zeer geïnteresseerd en is bereid de vraagprijs te betalen, maar hun interesse is snel over wanneer de eigenaresse opeens zevenhonderdduizend euro op de vraagprijs doet. Zoals al eerder vermeld, ze is af en toe wat wispelturig.
Er volgen nog een paar bezoeken van vrienden en mijn ouders. Het is leuk hun ons prettige plekje te laten zien. Wie had ooit kunnen denken dat we nog eens in zo’n mooi huis zouden wonen? We hebben een leuke tijd met Rene en Natasha die we nog uit Suriname kennen en een week later komen Bert en Hanneke. Wim kent Bert nog vanaf de lagere school. Toen zongen ze al samen (het psalmversje dat elke maandag moest worden geleerd) en dat zijn ze blijven doen. Omdat het verschijnsel ‘niks doen’ Bert helemaal niks zegt, gaan Wim en Bert samen een liedje van Bert opnemen. Er we horen ze honderd keer ‘Jesus’ zingen, dus met hun geloofsleven zit het wel goed. Even later springen ze door de tuin voor een clip.
Hanneke en ik vermaken ons met koken. De kookboeken die in de slaapkamer staan, blijken allemaal van bekende koks te zijn, waar ik overigens nog nooit van heb gehoord. Maar koken kunnen ze en de recepten zijn heerlijk. Hanneke kookt de sterren van de hemel, met mijn fantastische hulp natuurlijk.