Een van de weinige apparaten aan boord die het wel doen, is onze marifoon. Daarmee kun je onder andere contact zoeken met andere schepen, havenautoriteiten en reddingsdiensten. Dat gaat niet zomaar. Alles gaat volgens vaste procedures. Je mag niet zomaar Mayday, Mayday, Mayday door zo’n ding blèren.
Daar moet je een heus examen voor doen. In Nederland is dat Marcom-B, maar er is ook een Engelse variant, het SRC, wat voor Short Range Certificate staat. De laatste is ook nog eens goedkoper en je kunt in Athene examen doen. Daar houden wij van. We schrijven ons in en ontvangen een online-cursus. Als we die met goed gevolg hebben afgesloten, moeten we naar Athene voor een praktijkexamen. Wat een gedoe.
Het zal me niet overkomen dat Wim beter is, dus ik leer braaf het boekje uit mijn hoofd en volg de online-cursus. ’s Nachts droom ik van het internationale alfabet – Alpha, Bravo, Charlie, Delta, wat was E ook al weer? Uit bed. Opzoeken. Weer naar bed. Oh ja, E is van Echo. Na een paar van dit soort nachten zit het er helemaal in. Na een paar weken krijgen we een mailtje of we al klaar zijn voor het examen. Ik wel, mail ik terug. Manlief heeft een deadline nodig. We krijgen welwillend een deadline doorgemaild. Wim vliegt even de cursus door en klaar. Het boekje houdt hij voor gezien. Geen tijd meer. Hij moet ook nog vertalen en YouTube-filmpjes editen en klussen.
We huren voor een paar dagen een auto, zodat we ook iets van de omgeving kunnen zien. Na bijna een half jaar boot, supermarkt, boot is het ook wel eens leuk om iets anders op ons netvlies te krijgen. ‘Zullen we even in de jachthaven van Kalamata gaan kijken?’ stelt echtgenoot enthousiast voor. Het is niet echt mijn idee van 'iets anders'. Ik wil naar Sparta, Korinthe en Olympia. Met wat goede argumenten is mijn lief best voor rede vatbaar, dus begeven we ons eerst naar de resten van de Spartanen.
We rijden via bergweggetjes die worden geflankeerd door een bonte verzameling van bloemen en in bloei staande bomen richting Sparta. Het is zonnig en fris, zoals alleen het voorjaar kan zijn. Diverse soorten begroeiing van cactussen tot cipressen strelen ons netvlies. Griekenland is prachtig.
Helaas rijden we ook door een gebied dat geteisterd is door bosbranden, een extreme vorm van opwarming van de aarde. De bomen zijn veranderd in skeletten en steken schril af tegen de geblakerde aarde. Toch zie je hier en daar het frisse groen weer tevoorschijn komen.
De dorpen die we passeren, zijn uitgestorven. Het toeristenseizoen is nog niet begonnen.
Er is nog vrij veel bewaard gebleven van Sparta en het is een apart idee dat je rondstruint over resten waar de Spartanen ook hebben geleefd en hun Spartaanse opvoeding kregen. Gelukkig leven wij in andere tijden. Hoewel het voor sommigen geen kwaad zou kunnen als ze zo zouden worden grootgebracht.
Omdat we weer veel te veel tijd verzieken aan zijweggetjes, komen we vrij laat aan in Athene. De beloofde parkeerplaats staat natuurlijk al vol en met wat moeite wordt er door het hotelpersoneel een mannetje geregeld die in de buurt een parkeerplaats beheert.
We hebben een echte douche! Zo eentje waar warm water uitkomt en waar je gewoon lekker lang onder kunt staan zonder met emmers water de voorraad weer aan te hoeven vullen. Wat een genot na een half jaar koud douchen. We hebben deze uitspatting wel verdiend na de afgelopen maanden super eco bezig te zijn geweest met onze minimalistische levensstijl. We hebben zelfs geen auto meer. De milieumaffia kan een voorbeeld aan ons nemen. Ik ga helemaal los, want er is ook nog een H&M in de straat, waar je een spijkerbroek kunt kopen. Ik heb er maar twee en dat is zelfs voor een minimalist te weinig. Wim ondergaat gelaten mijn shopneigingen. Een keer per jaar kan hij nog net verdragen.
En dan moeten we natuurlijk ook nog examen doen. We melden ons bij de school voor Maritieme Studies of zoiets en worden twee uur lang doorgezaagd over alle procedures en doen een schriftelijke examen. Ik heb één fout en Wim heeft er drie. Toch al mijn moeite niet voor niks geweest. Hij zal het nog lang moeten horen.
Terug gaan we via Korinthe. Wel apart dat Paulus hier ook rond heeft gelopen. Je leest de brief die hij heeft gestuurd aan de gemeente daar dan toch anders. De gemeente van Korinthe laat jullie groeten.
We zijn nog net op tijd om Olympia te bezoeken. Die van de Olympische spelen. We rennen als een stelletje Japanners de twee musea door en gaan in een olympisch record de site over. Wel een beetje jammer dat we niet wat meer tijd hebben.
En dan zijn we weer terug in ons drijvende huisje. Ons vertrouwde bootje. ‘Waarin kunnen we nog meer examen doen?’ zeg ik enthousiast.
‘Eerst de boot maar even afmaken,’ zegt mijn lief.
Dus dat gaan we eerst maar doen.
