Na een drukke periode in Nederland, waarin we in theorie ons huis verkocht hebben en we een hele leuke ontmoeting hadden met de uitgever voor mijn boek over Suriname, komen we weer in Portugal aan.
We storten ons vol overgave op de tuin. In verband met de hitte staan we ‘s ochtends om 6 uur al onkruid te wieden. De opkomende zon, de stilte en de weldadige ochtendkoelte maken veel goed.
Onze altijd weer verrassende en wispelturige eigenaresse heeft zich weer eens bedacht. De Porsche hoeft niet naar Londen. Hij is te groot voor de stad en het stuur zit aan het verkeerde kant. Ze heeft absoluut een punt en het komt ons ook wel goed uit. Het scheelt een hoop tijd.
We krijgen een appje van haar. ‘Of we weten dat haar zoon en vriendin rond de lunch arriveren, om vakantie te houden.’ Nee, dat weten we niet. Niet dat dat wat uitmaakt, overigens. Ik flans een best wel verantwoorde lunch in elkaar, al zeg ik het zelf. Maar alles wat er langskomt, geen zoon en geen vriendin. ‘Oh,’ zegt onze eigenaresse, ‘misschien is het wel vannacht om 12 uur en heb ik mij vergist.’ Dat zou zomaar kunnen. Half twee ‘s nachts arriveert het spul. We sluiten hen in de armen. Het zijn lieverds. We voorzien hen van eten en drinken, en adopteren ze voor een week.
De adoptie bevalt goed en het is gezellig met elkaar. We leren een hoop over de financiële wereld waarin ze werkzaam zijn en we zijn blij dat we van die simpele fonsen zijn.
De eigenaresse heeft nog een verrassing in petto, de avond voor we vertrekken, wanneer we al aan het inpakken zijn. Er komen belangstellenden voor het huis logeren. Zoonlief en vriendin maken het privé-gedeelte schoon, maar dat vindt de eigenaresse weer te privé, dus moeten ze in ons gedeelte, waar inmiddels onze Italiaanse vervangster zit, die dan weer moet verhuizen naar een ander gedeelte. Wij wensen onze Italiaanse schone veel succes.
En dan zijn we op weg naar het sprookjeshuwelijk in Spanje. De weg is lang, de zon is fel en de temperaturen lopen hoog op in het Fordje. Hij is nog van voor de airco. Buiten is het 40 graden, binnen nog warmer. We kiepen water over ons heen om de hoofden koel te houden.
We halen Spanje, krijgen ruzie als we op het pad van onze vrienden Robbert en Renate staan, tevens ouders van de bruid, waardoor de temperaturen nog hoger oplopen, en gaan nog maar een rondje rijden om weer af te koelen. Het duurt wel een paar rondjes voordat de gemoederen weer gesust zijn en ik weer een beetje toonbaar ben. Leve de zonnebril.
We hebben via Robbert en Renate een prachtig huis voor tien personen kunnen huren. Het is een plaatje. De komende dagen zal het gevuld worden met kinderen en vrienden van het bruidspaar, en transformeren wij tot jeugdherbergouders. Een rol die we met veel plezier vervullen.
Het geliefde stel is ondertussen in Nederland burgerlijk getrouwd, op de goedkoopste manier. In dit geval op het gemeentehuis in Hendrik Ido Ambacht, in bijzijn van de getuigen: vriend Ted, zus Myriam, zus Karin en zus Anne. Het hele gebeuren ging bijna niet door, omdat ze nog geen papieren hadden opgestuurd. Gelukkig kwamen ze daar op het laatste moment achter. Maar de blauwe servetten met bijpassende flessen water en de sfeervolle lampjes zijn perfect geregeld.
Het zal de ambtenaar nog lang heugen.
‘Ouders van de bruid?’ Ze kijkt een beetje vragend rond.
‘Die zijn er niet.’
‘Ouders van de bruidegom? Hmm, ook niet aanwezig.’
‘Nee, dat klopt.’
Wat een vreemd spul. Ze houdt even een kort praatje en vertelt dat de documenten opgeslagen worden in een bunker. Anne schiet in de lach, sleept de rest mee en het wordt een dolle boel.
‘Of ze nog een trouwboekje willen?’ Daar moet wel extra voor worden betaald.
‘Heb je daar wat aan?’ vraagt het bruidspaar.
‘Je hebt het niet echt nodig.’
‘Nou, doe dan maar niet.’
‘Jullie kunnen wel een copy krijgen, maar dat kost 6 euro.’
‘Die hoeven we dan ook niet.’
‘Had ik dat geweten,’ moppert vriend Ted, ‘dan had ik nog even een foto gemaakt.’
Na dit enerverende moment, waarbij meneer en mevrouw Keesmaat in de echt verbonden zijn, vertrekt het gezelschap richting villa Augustus voor een welverdiende lunch.
Voor Mirjam en Ben is het kerkelijke gedeelte veel belangrijker en vinden ze de Zegen van God noodzakelijker dan het krabbeltje van de ambtenaar.
Ben, Mirjam, Myriam, Karin en Ted vertrekken met de auto richting Spanje. Anne en Kevin gaan vliegen. Het moet een soort bachelor roadtrip worden. We zien foto’s langskomen waarin onze dochters door een vuur heen springen. Wij denken dat het een nep foto is, maar het is echt.
Het blijkt een soort achterlijk gebruik te zijn op een dorpsfeest. ‘Als moeders met kleine kinderen door het vuur heen springen, kunnen wij dat ook wel,’ vinden de dochters. Wij vinden van niet, maar daar hebben ze natuurlijk maling aan. Het bruidspaar is gelukkig iets voorzichtiger. Zoonlief heeft nog wel verzonnen dat ze zo de dorpsfontein in kunnen als het project niet slaagt. Op wat verbrande armhaartjes na, komen ze er zonder kleerscheuren doorheen. Wij zijn blij als het spul veilig en wel in Spanje aankomt.
Er volgt een week van plezier, uitrusten, zwemmen, regelen voor het feest, nog meer regelen voor het feest, gasten ophalen bij de bus, eten, nog meer eten, en vaak bbq-en. En natuurlijk moet de halve familie nog schoenen en de ene dochter nog een jurk. Maar het komt allemaal goed.
Een dag voor de grote dag gaan we picknicken bij de zee. Robbert en Renate hebben een grote pan paella geregeld. We zijn opeens in een filmdecor beland. De Middellandse zee met alle schakeringen blauw, de tafels met witte tafelkleden, de fonkelende wijn, salades, de goudgele Paella, het gelach van de gasten, de prachtige aanstaande bruid met haar mooie rode jurkje – het is een sprookje. En dan is dit nog maar het begin, nog niet eens de echte dag. Nog zonder blauwe servetten, bijpassende flessen water en sfeervolle lampjes, zeg maar.
Wim doet een fotoshoot met het aanstaande bruidspaar, met de welwillende assistentie van broer Maarten als lichtman. We kletsen, we lachen, we zwemmen, we verbranden, Renate en ik kijken zorgelijk naar onze buikplooien, maar dat mag de pret niet drukken en we hebben het vooral heel leuk met elkaar.
En dan volgt de grote dag …
Er is iets met blauwe wasverzachter en een trouwjurk die voor de bruiloft al naar de stomerij moet, maar daar mogen we niet over praten. Gelukkig komt er een smetteloze jurk terug en is er een moeder van de bruid die de bezorgdame spontaan een zoen geeft. De opluchting is groot. Het feest kan beginnen.
Dochter Myriam vertrekt al vroeg naar de bruid voor de make-up. Bij Etihad heeft ze goed leren smeren. Moeder Renate verzorgt het haar. Het is een goed team en het resultaat is oogverblindend.
Ondertussen proberen wij Ben met vereende krachten in het pak te hijsen. Gelukkig is er internet en worden strop en pochet vakkundig geïnstalleerd. Al zeg ik het zelf. Het is goed gelukt. Zoonlief mag er zijn. Myriam heeft een avond daarvoor het overhemd al gestreken. Na tien jaar zonder strijkplank, ben ik de techniek volledig kwijt.
Wij vertrekken met de bruidegom naar het huis van de bruid. En daar staat hij, onze zoon, in de tuin, onder aan de trap, op zijn bruid te wachten. Gisteren lag hij nog in de wieg en vandaag staat er een volwassen man. Ik let op zijn gezicht als Mirjam de trap af komt schrijden. De emoties schieten heen en weer. Ik zie ontroering, liefde en bewondering als hij haar in de armen sluit en ik pink een traantje weg. Het moment is perfect. Zo moet het zijn, Zo is het bedoeld. Een man en een vrouw. Allebei elkaars eerste liefde. Het is zuiver. Het is mooi. Dit is geluk. Het moment zal voor altijd op mijn netvlies gebrand blijven staan. Ik zie de ontroering bij de zussen, die zo blij zijn voor hem.
Ik zie Wim balanceren op een trap, om mooie beelden te schieten. Ik zie de twee gezinnen die zo verbonden zijn met elkaar, eenzelfde geschiedenis delen en dezelfde God hebben. Ik zie de ontroering bij iedereen en zucht een keer heel diep.
Het jonge geluk vertrekt met Karin en fotografe naar het strand voor een fotoshoot en wij gaan weer richting huis, waar oudste dochter een poging zal wagen om ons nog een beetje toonbaar te krijgen. Wim heeft nog een jasje van Robbert kunnen regelen. En er zijn speciaal voor deze gelegenheid twee overhemden aangeschaft. Ik heb een diepte-investering gedaan met een nieuwe jurk. Die moet nog minstens drie bruiloften mee. Myriam zal de boel aan elkaar praten en regelen. Zij en Ben’s vriend Ted houden overzicht en Ted stelt belangeloos zijn fotografische geheugen ter beschikking en rent en rijdt de hele dag heen en weer om alles in goede banen te leiden.
Om half vier verzamelt het hele zootje zich bij Robbert en Renate in de tuin, waar alles klaargezet wordt voor de ceremonie. De tuin is een plaatje. De bloemen, de boog, de parasols, het uitzicht op de zee. Het vormt een perfect decor voor de huwelijksvoltrekking.
Eindelijk zit het hele spul. De voorganger heeft gevraagd of Robbert en Renate de bruidegom willen zegenen en of wij de bruid willen zegenen, voordat hij het huwelijk inzegent. Het is een mooi symbolisch gebaar.
Ben heeft zelf de muziek gemaakt voor het moment waarop de vader van de bruid met zijn dochter aan komt lopen. Het is een mooi moment. Ben en Mirjam dragen hun huwelijk op aan hun hemelse Vader en vragen hem om hen te zegenen, zodat het wordt zoals hij het heeft bedoeld. Hij heeft het tenslotte verzonnen.
Renate en ik delen gezusterlijk een Kleenex, omdat de grootverpakking nog in de keuken staat.
De bruidstaart is vervangen door nacho chips. En het diner wordt een bbq. Gelukkig komen daar professionals voor. Beter voor ons en beter voor het algemene welbevinden van de gasten.
De tafel is zeer verantwoord gedekt met mooie blauwe servetten, bijpassende (blauwe) flessen water en sfeervolle lampjes.
Het geheel kan zo in een glossy. En wij altijd maar denken dat dat soort tafereeltjes nep is.
Wij nuttigen de maaltijd en kletsen gezellig met elkaar. Er wordt nog wat gedanst en Ben zingt een liedje voor zijn bruid. Ik zie de dames zwijmelen en de heren denken: ‘Shit, straks verwacht ze dat ook van mij.’ En dan vertrekken we nog even met het hele gezelschap naar het strand voor wat vuurwerk en sterretjes. Het is een knallend einde van een perfecte dag.
We zwaaien het echtpaar uit. Zij vertrekken naar hun hotel en wij gaan nog even nagenieten.
‘Today is my favourite day,’ zou Pooh zeggen. Pooh heeft gelijk.
Comments