Via facebook, onze navelstreng met de echte wereld, komt er een verzoek om mee te werken aan een podcast over digitale nomaden. Volgens Wikipedia zijn dat personen die het internet gebruiken om hun werk locatieonafhankelijk uit te voeren. Ze leven een ‘nomadisch’ bestaan door veel te reizen en op die manier gebruik te maken van hun flexibele manier van werken en geld verdienen. Hoera, we horen toch nog ergens bij!
Dat was een paar maanden geleden en omdat we er niks meer van hadden gehoord, waren we die hele oproep totaal vergeten. Tot we een berichtje krijgen, of we zondag beschikbaar zijn voor een gesprek. Het blijkt om een Skypegesprek te gaan. Met beeld. Daar hadden we niet helemaal op gerekend en daarom hebben we onze verfkleren nog aan. Wanneer de journalist ons in beeld krijgt, moet ze duidelijk even resetten. Digitale Nomaden zitten toch met hun laptop in leuke cafeetjes te werken en die liggen toch voor de rest van de dag op het strand? Die zijn toch jong.
Over die cafeetjes kunnen we haar geruststellen. Dat doen we ook. De leeftijd wordt lastiger.
‘Jullie zijn niet jong?’ zegt ze lachend.
‘Gelukkig niet.’ Ze haast zich om te melden dat we er best jong uitzien en bladiebladiebla.
Het is een leuke meid en we krijgen een geanimeerd gesprek, dat al snel wordt overgenomen door haar al even sympathieke collega voor de daadwerkelijke podcast.
Wat zijn de voordelen?
Voor ons in de eerste plaats de vrijheid en geen hoge vaste lasten waar bijna het hele salaris naartoe gaat.
Is het niet eng om vastigheden los te laten?
Nee, omdat er geen vastigheden bestaan. Natuurlijk zijn we menselijkerwijs stom bezig. We houden een half AOW over en hebben bijna geen pensioen opgebouwd. De vraag is of die voorzieningen er nog wel zijn tegen de tijd dat we 67 zijn. Er zijn wel erg weinig mensen die dat op moeten brengen. Wat vandaag een vastigheid is, blijkt morgen drijfzand te zijn. De enige vastigheid die er is, is dat je doodgaat. En voor ons dat er een God is. Als je gelooft in het laatste is ook het eerste niet meer zo’n probleem en dat geeft een stuk rust.
Geloven in God en Digitale Nomade is een combinatie die ze niet echt had verwacht. Ze vindt het wel leuk.
Zijn er ook nadelen aan verbonden?
Natuurlijk. Als er iets met de kinderen aan de hand is, of met andere mensen die je dierbaar zijn, zit ik hier te janken, hoor. Aan elke leefstijl zijn nadelen verbonden. En we vragen ons ook weleens af wat de mensheid er mee opschiet dat we hier een beetje zitten te flierefluiten op een bootje.
En zo praten we meer dan een uur verder.
‘Dit was een leuk en eerlijk gesprek,’ sluit ze af.
Dat vonden wij ook. We beseffen weer des te meer hoe fijn het is dat Wim werk heeft waarbij hij niet plaatsgebonden is.
Op social media zijn we dus best leuk, maar in het echt vallen we heel erg tegen. Tenminste, dat vindt onze buurvrouw. We wisten niet dat we een buurvrouw hadden, maar die blijkt er toch echt te zijn.
We liggen aan de kop van de kade. Dat is geen ideaal plekje, maar er is verder geen beter plekje te vinden en er ligt nog steeds een grote plas olie onder de motor, dus we kunnen sowieso niet varen.
Aan de ene kant ligt een grote catamaran, aan de andere kant ligt niemand, maar daar komt verandering in. Er komen twee mensen op de boot afgestierd. Er wordt met iets wat het hij-gedeelte van het stel in zijn handen heeft, driftig op de boot getikt. Dat belooft weinig goeds. Omdat ik tot het conflict mijdende type behoor, schuif ik Wim vooruit. Die zit daar wat minder mee dan ik en hij is zich van geen kwaad bewust, dus hij stapt op de kade. Ik blijf in de beslotenheid van de kajuit, van waaruit ik hen wel kan zien, en in dit geval ook horen, en zij mij niet. Leve het getinte glas.
De buurvrouw start haar tirade. Het duurt even voor ik begrijp waar het überhaupt over gaat.
Het blijkt dus dat de fiets op ‘haar’ stukje kade staat en onze boot aan ‘haar’ boei is vastgemaakt. Ook al belooft Wim dat we de fiets zullen weghalen en de boei weer losmaken, hij krijgt er geen speld tussen. Als hij vertelt dat we die boot nog niet zo lang hebben, bindt ze even in. Het blijkt dat het nog niet tot haar was doorgedrongen dat de oude eigenaar en de nieuwe eigenaar twee verschillende mensen zijn. Maar ze is goed op dreef en vervolgt snel haar monoloog. Ze gaat ons aangeven bij de havenpolitie. Op hoge poten loopt ze weg. Haar man in haar kielzog meenemend. Die is niet zo spraakzaam. Wim weet de man nog op het hart te drukken dat we voortaan maar beter wat vriendelijker met elkaar kunnen omgaan, omdat we de komende maanden buren zullen zijn.
We zijn een beetje overdonderd door het verbale geweld. Zo’n dame kan je leven aardig zuur maken.
Als Wim even later navraag doet bij iemand die al jaren een aantal boten in de haven heeft liggen, stelt die hem snel gerust. ‘Oh, you met the crazy lady,’ zegt hij laconiek. Het zal dus allemaal niet zo’n vaart lopen.
We hebben de fiets weggehaald en de boei vrijgemaakt, en wachten nu af wanneer onze buren arriveren. Dat is inmiddels een dikke week geleden, maar dat vinden we niet erg. Het kan ons niet lang genoeg duren.
En we nemen onszelf nog maar eens voor om niet te verzuren wanneer we ouder worden.
We werken ondertussen stug door aan de boot. Verstand op nul en elke dag een beetje. Tot nu toe is het helemaal naar onze zin en zijn we nog steeds verliefd op ons tiny house. De plannen veranderen regelmatig, maar het is altijd een verbetering. Behalve de epoxy. Dat zou een mooie glanzende laag op het houtfineer moeten geven. Zo werkt het in de YouTube filmpjes. Het enige wat wij zien, zijn minuscule belletjes die we met geen mogelijkheid weg krijgen. Niet met een föhn en niet met een brander. Er zit niks anders op dan de hele laag er weer af te schuren en dat is heel frustrerend, want dat is een hoop tijdverlies. Op dat soort momenten kan ik wel eens moedeloos worden, maar er zijn altijd ergere dingen, dus wat doen we moeilijk. Waarschijnlijk is het probleem de kou, dus als het wat warmer wordt, gaan we in de herkansing. Ooit zal het af komen en zullen we het ruime sop kiezen. We geloven er nog steeds in.
